ხუთი შვილით უსახლკაროდ

ორსართულიანი სახლის შესასვლელ კარს ანჯამები ძლივს იკავებს, გარედან სახლი ისე გამოიყურება, თითქოს იქ არავინ ცხოვრობს.
შესვლისთანავე გრძელ დერეფანში ვხვდებით, სადაც სხვადასხვა ნივთები, ჭურჭელი და ტანსაცმელი აწყვია. აქვეა წივა (გამხმარი ნაკელი), რომელსაც გასათბობად იყენებენ.

დიასახლისი მთავარ ოთახში გვეპატიჟება, რომელსაც დერეფნიდან ნაჭრის ფარდა ყოფს. ოთახში ორი საწოლი, დივანი, მაგიდა-სკამები და ღუმელი დგას. სახლში ცხელი პურის სურნელი ტრიალებს, დიასახლისი ღუმელზე პურს აცხობს.



30 წლის ნინო ტყემალაძეს ხუთი შვილი ჰყავს. უმცროსი ჯერ სამი თვისაა. მისი დაბადებისას მამა საქართველოში აღარ იყო. ნინოს მეუღლე გრაჩ ზორუხლიანი წარმოშობით სომხეთიდანაა. საბუთებთან დაკავშირებული პრობლემების გამო სომხეთში მოუხდა წასვლა. მისი წასვლიდან თითქმის წელიწადი გავიდა, მაგრამ უკან დაბრუნებას ვერ ახერხებს. სომხეთში მუდმივი სამუშაო არ აქვს და როცა დროებით სამუშაოს მაინც შოულობს, ოჯახს ფულით ან საჭირო ნივთებით ეხმარება.

რვაწევრიანი ოჯახი ნინოს დედის ხელფასით ცხოვრობს. იგი სოფელ გორელოვკის სკოლაში ქართული ენის მასწავლებლად მუშაობს. მისი ანაზღაურება თვეში 300 ლარია.



ყველაფრის მიუხედავად, ნინო მძიმე ცხოვრებაზე არ ჩივის. ამბობს, რომ მთავარი პრობლემა თავშესაფარია: “ორი წელია ვცდილობ, რომ სახლი გვქონდეს, პირველი კატეგორიის, ანუ უქონელთა დოკუმენტაცია მაქვს. პრეზიდენტსაც კი მივმართე წერილით, ბაქრაძესაც, ისინი საქმეს აქ გადმოსცემენ, ადგილზე კი გვეუბნებიან, რომ ეს მათ კომპეტენციაში არ შედის. ახლა მინისტრიც შეიცვალა და საერთოდ სიჩუმეა, არავინ არაფერს ამბობს, რა იქნება, არ ვიცი. სამინისტროში რომ მიხვიდე, მინისტრამდე კი არა, მის სართულამდე ვერ მიაღწევ. 2-3-ჯერ ვიყავი, მაგრამ არ შემიშვეს. არჩევნების შემდეგ არ ვყოფილვარ”.

ამ სახლში ნინო ტყემალაძე 2012 წლის მაისში დასახლდა თუმცა, ელოდება, რომ ერთ დღეს ვინმე მივა და სახლის დატოვებას მოსთხოვს.

2001 წელს ნინო ხაშურიდან დედასთან და ძმასთან ერთად გორელოვკაში ჩამოვიდა. მაშინ ნინოს დედამ ეროვნული უმცირესობების წარმომადგენლებისთვის ქართული ენის სწავლების სახელმწიფო პროგრამის ფარგლებში გორელოვკის სკოლაში დაიწყო მუშაობა. პროგრამა ჩამოსული პედაგოგებისთვის საცხოვრებლის უზრუნველყოფასაც ითვალისწინებდა. ოჯახი ერთ-ერთ სახლში დასახლდა, რომელიც “კოსტავას” ფონდის ბალანსზე იყო. ამ სახლში ცხოვრობდა ნინო მეუღლესთან ერთად დაოჯახების შემდეგაც.

2008 წელს, როცა დუხობორთა სოფლებში აჭარიდან ეკომიგრანტების ჩამოსახლება დაიწყო, ფონდის სახლებიც აითვისეს. მაშინ დადგა დღის წესრიგში იმ სახლის დაკანონების საკითხი, სადაც ნინოს ოჯახი ცხოვრობდა.

- “გვინდოდა იმ სახლზე დოკუმენტები გაგვეკეთებინა, მაგრამ გვითხრეს, რომ ეს მხოლოდ აჭარლებისთვისაა. მაგრამ საქმე არ მივატოვეთ, ხაშურში წავედით და დიდი გაჭირვებით გავაკეთეთ დოკუმენტები. ვიდრე უკან დავბრუნდით, სახლი ძველი იყო და დიდი თოვლის გამო სახურავი ჩაინგრა, შემდეგ კი ყველაფერი ჩამოიშალა. ამ სახლის აღდგენა შეუძლებელია”, - გვიამბობს ნინო ტყემალაძე.



ნაცნობმა დუხობორმა ქალბატონმა, რომელსაც საკუთარი სახლი ქონდა, მაგრამ ფონდის კუთვნილ სახლში ცხოვრობდა, საქმის მოგვარებამდე მრავალშვილიან ოჯახს თავისი სახლი დაუთმო. 2012 წლის აპრილში ნინოს ოჯახს განუცხადეს, რომ ბარგი 10 დღის განმავლობაში უნდა ჩაელაგებინათ, რადგან დუხობორები საკუთარ სახლში უნდა დაბრუნებულიყვნენ. ასე დარჩა ოჯახი ღია ცის ქვეშ.
სოფელში არის თავისუფალი, ნორმალურ მდგომარეობაში მყოფი სახლი, მაგრამ ოჯახს იქ შესვლის უფლება არ მისცეს, რადგან მათი თქმით, სახლი ფონდს ეკუთვნის.

დარჩა მხოლოდ ერთი სახლი, სადაც ნინომ ოჯახთან ერთად შესვლა შეძლო. თუმცა, ოჯახი აქაც გამოსახლების შიშით ცხოვრობს. საცხოვრებელი ფართის საკითხის მოგვარების პერსპექტივა ჯერჯერობით არ ჩანს.

- “იმედით ვცხოვრობთ, მოლოდინში, დღეს-ხვალ, არჩევნებამდე, არჩევნების შემდეგ”, - ამბობს ნინო.

[აღუნიკ აივაზიანი, გორელოვკა]