ცხოვრება ნახევრადდანგრეულ მიწურში

9 წლის გიორგისა და 8 წლის მარიანას მამა არ ახსოვთ. მარიანა 4 თვის იყო, მისი ძმა კი 9 თვის, როცა მამამ მიატოვა და ოჯახიდან წავიდა.

ნატაშა მარტოხელა დედაა. მუდმივი სამუშაო არ აქვს, ამბობს, რომ ხანდახან შვილებისთვის პურის ყიდვას ვერ ახერხებს. ოჯახის ერთადერთი შემოსავალი სახელმწიფო დახმარება, თვეში 78 ლარია.

„რა სამუშაო უნდა იყოს სოფელში? კარტოფილს თესავენ. ჩვენ კი მიწაც არ გვაქვს, რომ გამოვიკვებოთ. ადრე კარგი იყო, მწველავად ვმუშაობდი, როგორღაც თავი გაგვქონდა. ახლა სამუშაოც არ მაქვს, რომ პურის ფული ვიშოვო“, – ამბობს იგი.

სამსულიანი ოჯახი ცხოვრობს მიწურში (მიწიანი სახლი), რომელიც ნელ-ნელა ინგრევა. ოჯახს ეშინია, რომ ერთ დღეს ჭერი თავზე დაემხობა. მიწის საფარი თანდათან იშლება, სახურავი დატეხილია, ამიტომ წვიმის დროს ოთახშიც ისევე წვიმს, როგორც გარეთ.

„პატარა სახლი მაინც გვქონდეს, რამდენ ხანს შეიძლება მიწურში ცხოვრება, რომელიც თან ინგრევა?! არავინ გვეხმარება. ბავშვების სახელმძღვანელოებისთვის ძლივს ვშოულობ ფულს. სახლში არაფერი გვაქვს, სკამიც კი, რომ დავსხდეთ“, – ამბობს ნატაშა.

მისივე თქმით, ოჯახის მამას ბავშვების არსებობა არც ახსოვს. მათ არც ნათესავები ჰყავთ, რომ დაეხმარნონ. ნატაშას ძმა რუსეთში ცხოვრობს და მხოლოდ თავისი ოჯახისთვის საკმარის ფულს შოულობს. პატარა ოჯახი მეზობლებისა და კეთილი ადამიანების წყალობით ცხოვრობს, რომლებიც რითიც შეუძლიათ, ეხმარებიან.

ნატაშა სერობიანი 1971 წელსაა დაბადებული, განათლება არ აქვს. ამბობს, რომ ორჯერ გათხოვდა და ორივე ქორწინება უიღბლო გამოდგა. მეორე ოჯახი რამდენიმეწლიანი ერთობლივი ცხოვრების შემდეგ დაენგრა.

მარიანა და გიორგი ჯერ სკოლაში სწავლობენ, თუმცა, უკვე იციან რას გააკეთებენ მომავალში. გიორგის ექიმობა და ყველა ავადმყოფის განკურნება უნდა. მარიანამ კი უკვე ზუსტად იცის, რომ მასწავლებელი გახდება და ბავშვებს ასწავლის.

კითხვაზე, ყველაზე მეტად რა საჩუქრის მიღება გაუხარდებოდათ, პატარებმა ძლივს გასაგონად გვიპასუხეს: „ჩვენც გვინდა ტელევიზორი გვქონდეს“.

[აღუნიკ აივაზიანი, ახალქალაქი]