'ზამთრის' ცოლები

ანაიდა პეტროსიანი

ახალციხის მუნიციპალიტეტის სოფელ ყულალისში, მამაკაცების უმეტესობა სამუშაოდ რუსეთში დადის. ამიტომაც, სოფლის ორღობეებში მხოლოდ ქალები გვხვდებიან.

ქალი, რომელმაც სახლში შეგვიპატიჟა, გვარად ქრტიანია. სახელი არ გვითხრა. 21 წელია სოფელ ყულალისში ცხოვრობს. ჰყავს ორი შვილი: 21 წლის ვაჟი და 19 წლის გოგო. უკვე სიდედრიცაა. ხელს იშვერს და მისი ეზოდან დაახლოებით ხუთი მეტრით დაშორებულ სახლს გვიჩვენებს: „აქ გათხოვდა ჩემი გოგო, მეზობლები ვართ. უყვარდა და წაჰყვა“.

გვიყვება, რომ მასაც უყვარდა და ისე გათხოვდა: „მერე მოდის პატივისცემა, მისი აზრის გაზიარება. ესაა სიყვარული“.

გვესაუბრება და პატარა მაგიდაზე ტკბილეულს აწყობს. სამზარეულოდან სასწაული სურნელი გამოდის. ქალი მეორე სართულზეც ხშირად ადის.

„მოხუცი დედამთილ–მამამთილი მყავს და მათ ვუვლი“,– მიხსნის მორიდებით, ცალი ხელით მაგიდაზე აწყობს ცხელ შაქარლამას, მეორე ხელში, მეორე თეფში უჭირავს და კიბეებზე არბის.

დიდ ოჯახს უვლის. აქვს ჯანმრთელობის პრობლემები, თუმცა მხოლოდ ამას ამბობს და არ აკონკრეტებს, რა სჭირს.

„ჩემი ქმარი რუსეთის მოქალაქეა. იქ მუშაობს. ერევანშიც და თბილისშიც არ არის იმხელა ხელფასი, რასაც რუსეთში იღებს. ასე ძნელია, მაგრამ რას ვიზამთ, ცხოვრება ითხოვს“, – ამბობს ის.

დიანა ხაჩატურიანი 22 წლისაა, ახალციხის მუნიციპალიტეტის სოფელ ორალიდანაა და ოთხი წელია რაც სოფელ ყულალისშია გათხოვილი. არ მუშაობს, ხუთი თვის ფეხმძიმეა და ამბობს, რომ აქედან არსად წავა. ქმარიც სოფელშია, თუმცა როგორც იქვე მჯდომმა ქალმა მითხრა, როცა დიანა შვილს გააჩენს, მისი ქმარიც წავა რუსეთში. ჯერ შვილები უნდა ჰყავდეს და მერე.

– რატომ? – ვეკითხები მე.
– ასე ხდება სულ და მაგიტო, – მპასუხობს ქალი.

დიანას სახეზე ეტყობა რომ არ ეთანხმება მეზობელს, თუმცა არც ეპასუხება.

„ბედნიერი ვარ, მყავს ქმარი და შვილს ველოდები“, – ამბობს ღიმილით.

54 წლის ანაიდა პეტროსიანი, მეზობელი სოფლიდან საძელიდან ყულალისშია გათხოვილი, სამი ვაჟი ჰყავს. ქმარიც და შვილებიც რუსეთში არიან სამუშაოდ წასული.

ამბობს, რომ ქმრის გარეშე ცხოვრება რთულია, თუმცა ოჯახს რჩენა უნდა.

ოჯახში ახლა ყველაფერს ის აკეთებს – ამუშავებს მიწას, უვლის საქონელს.


ვერონიკა პეტროსიანი

ვერონიკა პეტროსიანი 28 წლისაა. მისი ქმარიც რუსეთშია სამუშაოდ წასული. თვითონ არსად მუშაობს. ოჯახს უვლის.

„ძნელია, მაგრამ რას ვიზამთ. ჩემი ქმარი ზრუნავს ჩვენზე, ამიტომ ბედნიერი ვარ“, – ამბობს ვერონიკა.

ორი წლის პოღოსა დედას ხელიდან არ სცილდება. უფროსი, ხუთი წლის ანაიდა, სოფელ პამაჯში დაჰყავს საბავშვო ბაღში.

ქალები ამბობენ, რომ დასვენებისთვის დრო არ აქვთ. ყოველდღიურად ოჯახში უამრავი საქმეა და თუ მეზობელი ეწვია, შეიძლება მაშინ ჩამოსხდნენ მხოლოდ.

„კოფე“, შინდის კომპოტი, ჩირი აუცილებელი ატრიბუტია და ქალებიც საუბარს შეჰყვებიან ხოლმე. მითხრეს, რომ საუბრობენ შვილებზე, საოჯახო საქმეებზე.

– მონატრებულ ქმრებზე არა? ვეკითხები მე. იცინიან და არ მპასუხობენ.

დაბადების დღეებზე ქმრები ურეკავენ. ამბობენ, რომ ინტერენეტით ხშირად აქვთ კონტაქტი ქმრებთან, ძირითადად - ვაიბერით.

დაბადების დღეს საჩუქრებზე საუბარი მოჰყვა. დაბრუნებულ ქმრებს ჩამოაქვთ საჩუქრები ოჯახის წევრებისთვის?

„როცა ქმარი მოდის რუსეთიდან, მოაქვს ფული. მივდივართ და ვყიდულობთ „პალასს“, „ადიელას“. სახლს ვალამაზებთ”, – ასეთია ძირითადი განწყობა.

როგორც ყულალისელმა ქალებმა მითხრეს, 10 დეკემბრისთვის, თითქმის, ყველა ოჯახში ბრუნდებიან ქმრები.

„საახალწლოდ მოდიან. ჩვენ უკვე მომზადებულები ვართ. ღორიც დაკლულია, ქონიც გამდნარია და ქალებიც ვისვენებთ“.

ქონის გადნობა ქალის საქმეა, მითხრეს პირდაპირ. ღორებს კი სოფელში დარჩენილი ახალგაზრდა ვაჟები ან მამამთილები კლავენ.

კაცები ოჯახში დაახლოებით მარტის შუა რიცხვებამდე რჩებიან. ამასობაში დაკლული ღორის ხორციც ილევა. ქალებს კი წინ მთელი თვეები აქვთ შინაური ცხოველის გასაზრდელ–გამოსაკვებად, შრომაში გადის დრო და...

მომდევნო დეკემბერიც მალე მოვა.

[გულო კოხოძე, ახალციხე]