ეგრეთ წოდებული ვეტერანების საქმე – რა მოხდა? [მოკლედ]

პეტრე იბერის ქუჩაზე N17-ში მდებარე შენობაში, სადაც ადრე სკოლა–ინტერნატი იყო (შესაბამისად მას ორი, სასწავლო და საცხოვრებელი კორპუსი აქვს), 9 ოჯახი, 2016 წლის 24 სექტემბერს, საპარლამენტო არჩევნებამდე ორი კვირით ადრე შესახლდა; შენობა 2013 წლიდან თავისუფალი იყო.

შენობაში შესახლებულები ამბობენ, რომ სხვა საცხოვრებელი არ აქვთ, უჭირთ, ქირას ვერ გადაიხდიდნენ და იძულებული გახდნენ, აქ შეეფარებინათ თავი.

ისინი ასევე აცხადებენ, რომ მათი ოჯახის წევრები სხვადასხვა პერიოდში ომის მონაწილეები იყვნენ და თავს ვეტერანებს უწოდებენ.

არსებობს ვერსია, რომ არჩევნებამდე ორი კვირით ადრე, ეს ქმედება უკავშირდებოდა მოახლოებულ არჩევნებს. მაშინ ეს ხმების მისაღებად გამოიყენეს. თუმცა, ამაზე შესახლებულები არ საუბრობენ.

„ჩვენმა ქმრებმა და შვილებმა თავი ამ ქვეყანას შეწირეს, აქამდე ქირითი ვიყავით, ვეღარ გადავიხადეთ, ბინებიდან გვყრიდნენ და ეს შენობა იმიტომ დავიკავეთ“.

ვისია შენობა

2014 წლის 4 ივნისს, უზურფრუქტის წესით, (ხელშეკრულება N36), ახალციხის მაშინდელმა საკრებულომ შენობა გადასცა ააიპ სამცხე–ჯავახეთის რეგიონული განვითარების სააგენტოს, უვადოდ.

საკრებულოსა და სააგენტოს შორის გაფორმებული ხელშეკრულების თანახმად, 4089 კვადრატულ მეტრ მიწაზე განლაგებულ ორ ობიექტში, სწავლებისა და გადამზადების ცენტრი უნდა გაიხსნას.




სამი წელიწადი გავიდა. შენობაში მხოლოდ მცირე სამუშოებია შესრულებული. კომპანია მხოლოდ სამი თვე მუშაობდა.

„სააგენტოს გადამზადების ცენტრის გასაკეთებლად თანხა უნდა მოეძიებინა. მაშინ პოლონეთის საელჩოს გრანტი იყო. საუბარი გვქონდა გაეროსთან და ქეასთანაც. თანხის აკუმულირებას ვცდილობდით, 100 000 ლარამდე უკვე გვქონდა, ოღონდ დონორები თვითმმართველობის მხირდან თანადაფინანსებას ითხოვდნენ. ქალაქის 2015 წლის ბიუჯეტში თანადაფინანსებისთვის 50 000 ლარი გაიწერა კიდეც, თუმცა არასწორად. მუხლი რომელშიც აღნიშნული თანხა იდო, კულტურული მემკვიდრეობის მნიშვნელობის ძეგლისთვის უნდა გახარჯულიყო. ამიტომ შესაბამისი ორგანოებიდან ნებართვის მიღებაზე დაიწყეს ზრუნვა. ამასობაში კი აღმოჩნდა, რომ სკოლის ყოფილი შენობა, არანაირ კულტურულ მემკვიდრეობას არ წარმოადგენდა, ამიტომ ეს თანხა ამასობაში სხვა საჭიროებისთვის დახარჯეს“, – ამბობენ სააგენტოში.

თანადაფინანსების თანხა არც ახალციხის 2017 წლის ბიუჯეტში არ გაწერილა.

რა უნდა გაკეთდეს შენობაში

შენობაში იქნება საჯარო მოხელეთა გადამზადების ცენტრი. ასევე, საკონფერენციო, სატრენინგო, საგამოფენო ფართი.

მემორანდუმის მიხედვით, ამ ყველაფერს და მატერიალურ–ტექნიკურ ბაზას თვითმმართველობა უსასყიდლოდ გამოიყენებს.

„ვიღაცამ აქ ფული აკეთოს და მე შვილები ღია ცის ქვეშ დამრჩნენ?! არაფრის ფასად ამ შენობას არ დავტოვებთ!“ – აცხადებს ერთ–ერთი შესახლებული შუშანა კოპაძე.

სასამართლო

შენობაში შესახლებულების გამოსახლების მოთხოვნით სასამართლოს თავდაპირველად ააიპ "სამცხე–ჯავახეთის რეგიონული განვითარების სააგენტოს" თავმჯდომარემ ნანა ზუბაშვილმა მიმართა (2016 წლის 25 ნოემბერს);

სააგენტოს სასამართლომ საქმის განხილვაზე უარი უთხრა, ამიტომ მან მერიაში წერილი შეიტანა.

მორიგი სამოქალაქო სარჩელი სასამართლოში უკვე ახალციხის მერიამ შეიტანა, 2017 წლის 1 თებერვალს.

საქმეზე მოსამზადებელი სხდომა 2 მარტს გაიმართა. საქმის მხარეები იყვნენ, მერია და ვეტერანები და მესამე მხარედ ჩართული იყო სააგენტო.

ახალციხის მერიის სარჩელის განხილვა 21 მარტს მოსამზადებელი ეტაპიდან უნდა გაგრძელებულიყო, თუმცა სხდომა გადაიდო, მესამე მხარის ადვოკატის, ეკა აბაშიძის გამოუცხადებლობის გამო.

„ვეტერანების საქმის“ მთავარი სხდომა 31 მარტს, დაახლოებით ორ საათს გაგრძელდა. სასამართლომ სკოლის შენობაში შესახლებული ვეტერანების პოზიცია, ასევე, მხარეების საბოლოო სიტყვები მოისმინა.

სასამართლოს ახალციხის მერიის იურისტმა მერი გოგოლაურმა ვეტერანების დაუყოვნებლივ გამოსახლება სთხოვა. მოპასუხე მხარის ადვოკატმა, ივანე ტატალაშვილმა კი მოსამართლეს სთხოვა მხოლოდ იმ შემთხვევაში დაუშვას აღნიშნული შენობიდან ვეტერანების გამოსახლება, თუ მათ სანაცვლოდ სახელმწიფო ბინებს მისცემს. მესამე მხარის, ანუ სააგენტოს ადვოკატი ეკა აბაშიძე მოსარჩელე მხარის პოზიციას დაეთანხმა.

ახალციხის რაიონულ სასამართლოში საბოლოო სხდომა დღეს, 19 აპრილს გაიმართა. მოსამართლე გიორგი ლონდარიძის გადაწყვეტილებით, დაკმაყოფილდა ახალციხის მერიის სარჩელი ყოფილი სკოლა–ინტერნატიდან თვითნებურად შესახლებული 9 ოჯახის გამოსახლების თაობაზე. შენობაში შესახლებულ თითოეულ ოჯახს 120 ლარის ოდენობით ბაჟის გადახდაც დაეკისრა.

„აქ ყველა ომის ვეტერანია, ზოგს ასთმა აქვს, ზოგს კანტუზია და ამ ხალხის უსახლკაროდ დატოვება უნდათ?! ისეც გაუსაძლის პირობებში ვცხოვრობთ. არ გავჩერდებით და არც გამოსვლას ვაპირებთ, თუნდაც ავტომატით დაგვადგნენ და დაგვიჭირონ, ციხეში თავშესაფარი მაინც გვექნება“, – ამბობს ნინელი მიქელაძე.

შენობაში არც წყალი, არც შუქი და არც სხვა კომუნიკაციაა. მიუხედავად არსებული პირობებისა, აქ მცხოვრებლები ირწმუნებიან, რომ შენობას სიცოცლხის ფასადაც კი არ დათმობენ. ისინი არც ბაჟის გადახდას აპირებენ და გადაწყვეტილების სააპელაციო სასამართლოში გასაჩივრებას გეგმავენ.



[ნინო ნარიმანიშვილი, ახალციხე]