50 წელი მესხეთის თეატრის სცენაზე

„მე იმ კუთხის შვილი ვარ, მთელი საქართველოს ტკივილი რომ არის“, – ასე იწყებს მესხეთის სახელმწიფო დრამატული თეატრის მსახიობი გალინა ხვიჩია საკუთარ თავზე საუბარს.

გალინა ხვიჩია 1943 წლის 12 იანვარს აფხაზეთში, გუდაუთაში, მრავალშვილიან ოჯახში დაიბადა. მშობლიური კუთხიდან 18 წლის ასაკში წამოვიდა და 1963 წელს თბილისის თეატრალურ ინსტიტუტში ჩააბარა. ინსტიტუტის დამთავრების შემდეგ განაწილებით ახალციხეში მოხვდა. ხვიჩია ერთერთია იმ გუნდიდან, ვისი სახელიც მესხეთის თეატრის დაარსებას უკავშირდება.

„1967 წელს, სპექტაკლით „თევდორე“, გავხსენით თეატრი და მას შემდეგ ახალციხეში შემოვრჩი, იმიტომ კი არა, რომ არსად წასასვლელი არ მქონდა. ისე თბილად შემხვდნენ მესხელები, რომ ამ ხალხის გარეშე ცხოვრება ვერ წარმომიდგენია“, – ამბობს გალინა ხვიჩია.

მიუხედავად აქ დახვედრილი თბილი დამოკიდებულებისა, მესხეთთან შეგუება მაინც გაუჭრდა, კლიმატი დახვდა მკაცრი და იმიტომ: „იცით როგორ ვტიროდი?! აფხაზეთის ბაღნარიდან მოსულმა აპრილში თოვლი რომ დავინახე, ეს ჩემთვის სასწაული იყო“.

გალინა ხვიჩია ახლა 71 წლისაა. 50 წელია მესხეთის თეატრის სცენაზე დგას, ნათამაშები აქვს 100–ზე მეტი როლი. ამბობს, რომ ყველაზე უკეთ დრამატულ როლებს ირგებს. მიღებული აქვს კომკავშირის პრემია, შრომის ვეტერანის წოდება, არის რესპუბლიკის დამსახურებული არტისტი. არჩეულია ახალციხის საპატიო მოქალაქედ, 2014 წლის 14 იანვარს კულტურის მინისტრმა მიხეილ გიორგაძემ თეატრალური ხელოვნების განვითარებაში შეტანილი წვლილისთვის სიგელით დააჯილდოვა.

გალინა ხვიჩიას ერთადერთი შვილი ჰყავს. ამბობს, რომ მოუცლელობის გამო პირად ცხოვრებაზე გვიან იფიქრა. ირაკლი ყარყარაშვილი 35 წლის ასაკში შეეძინა. ირაკლი ახლა ამერიკაში ცხოვრობს, იქ შექმნა ოჯახიც: „მეორე კლასელია ჩემი შვილიშვილი, ნიკუშა, არასდროს მინახავს. თბილისში რომ ჩავდივარ, „სკაიპით“ ველაპარაკები ხოლმე“.

ხვიჩიამ შვილი ბოლოს სამი წლის წინ ნახა, როდესაც ინსულტი გადაიტანა. მაშინ ირაკლი ამერიკიდან დედის სანახავად ჩამოვიდა.

90–იან წლებში, როგორც ყველას, მასაც გაუჭირდა. მაშინ როდესაც მაღაზიაში პროდუქტების საყიდლადაც არ უყვარდა შესვლა, თავად გააკეთა ჯიხური და პურსს ყიდდა: "ძალიან რომ გვიჭირდა, ამიტომ წავიდა ჩემი შვილი ამერიკაში“.

უკვე 15 წელია მარტო ცხოვრობს. სიმარტოვე მეზობლებთან და ახლობლებთან ურთიერთობით გადააქვს.

მესხეთში 50–წლიანი ცხოვრებისა და მოღვაწეობის შედეგად, ახალციხეში ერთოთახიანი ბინა შერჩა, ამბობს, რომ თბილისში შესაძლოა უკეთესად ეცხოვრა, თუმცა არ ნანობს, რომ აქ დარჩა: "ისეთ მაყურებელს, როგორიც ამ მხარეშია, სხვაგან ვერსად ნახავ".

ყველაზე დიდი სიყვარულით სოხუმიდან წამოღებულ ნიჟარებს ინახავს. საგულდაგულოდ შენახული ნიჟარების ისტორიას გალინა ხვიჩია თვალცრემლიანი იხსენებს.

ბოლოს სპექტაკლში „დიდრო“, ბებიის როლი ითამაშა: „სპექტაკლის დროს მაყურებელთან ერთად ვტიროდი. ახლა პრემიერა იყო, მაგრამ ახალგაზრდები თამაშობდნენ. საჩემო როლები უკვე იშვიათობაა, ახალგაზრდები გვყავს ძალიან კარგები. ალბათ რამდენიმე წელი კიდევ ვიქნები, შემდეგ დავემშვიდობები ჩემს მაყურებელს და წავალ თბილისში“.



[თინათინ ზაზაძე, ახალციხე]