დიდი ოჯახის დიდი დიასახლისი

ოთახი, სადაც ვზივართ, აფიშებითა და ფოტოებითაა სავსე. მე გულში ვიმეორებ, რომ თეატრზე სიტყვას არ დავძრავ. ვიწყებთ.

„ახალციხეში 19 წლის ასაკში ჩამოვედით თბილისიდან მე და ჩემი ქმარი. მაშინ შეყვარებულები ვიყავით, აქ შევუღლდით და დავსახლდით შიშველ იატაკზე, თამარ მეფის ქუჩაზე. ახლაც იქ ვცხოვრობთ“, - მიყვება ლია სულუაშვილი და ამატებს - „ადამიანები ყოველთვის ვთამაშობთ, ოჯახია ის ადგილი, სადაც არ თამაშობ და ხარ ის, რაც ხარ“.

უნდოდა ყოფილიყო მრავალშვილიანი დედა – ოცნებად დარჩა. ჰყავს ორი შვილი, ხუთი შვილიშვილი და ერთი შვილთაშვილი.

„ვცდილობ უკეთესი ბებია ვიყო ვიდრე დედა ვიყავი“, - მეუბნება და კითხვას ვუბრუნებ - როგორი დედა იყავით?

„ცუდი დედა ვიყავი. მე თუ მკითხავენ რა არის შენი სინანული, ვიტყვი რომ ჩემი შვილები გავზარდე კულისებში, გასვლით სპექტაკლებზე წანწალში, გასტროლებზე თრევაში, ღამის ქოთნიდან დაწყებული საწოვრით დამთავრებული. ბავშვებს არც რეჟიმი ჰქონდათ ძილის და კვების ნორმალური და დღემდე სანანებლად მაქვს. ქალისთვის სამსახურის გვერდზე დედობის პროფესია მთავარია", - ამბობს ლია სულუაშვილი.

ის იმ დღეებს იხსენებს, როცა გვიან, ღამით უწევდა ოჯახში დაბრუნება.

„როცა გასვლითზე ვიყავით და ღამის ორ საათზე ჩამოვდიოდით, ერთი ფანჯარასთან იყო ჩამოძინებული, მეორეს კი ტახტზე გადაუფარებელს ეძინა, ამას ვნანობ. მეუღლეც მუშაობდა ერთად მივდიოდით, ერთად მოვდიოდით, თითქმის ყველა სპექტაკლში ერთად ვიყავით დაკავებული. კახამ (შვილი) მითხრა ჩემს ბავშვობაში იცი რა მახსოვსო: სულ ჩქარა! ჩქარა! ჩქარა! ახლა შვილიშვილებთან ვცდილობ, რაც შვილებს დავაკელი ყურადღება ამათ ჰქონდეთ, წარსული ვაკუუმი შევავსო“, - მეუბნება ლია სულუაშვილი.

გააღეთ ფანჯრები!

„როცა გვქონდა ოჯახში ჩვენი საფირმო ლობიო და მჟავე, ლოჯში იშლებოდა სუფრა. ეს თავისდაუნებურად ტრადიციად დაგვიმკვიდრდა. მოდიოდნენ სტუმრები და ვილხენდით. ვმღეროდით, მერე მეზობლები გვეუბნებოდნენ - გააღეთ ფანჯრები, ყურები დაგვიგრძელდაო“, - მიყვება ლია სულუაშვილი.

„თითქმის მთელი დღე სამსახურში მიწევს ყოფნა. განსაკუთრებულ და გამორჩეულ დღეებში სახლში ვდიასახლისობ, კარგ დიასახლისად მთვლიან. საცივი გამომდის კარგად, კუპატები. წელს საახალწლოდ მაგალითად, საცივი გავაკეთე ინდაურის და არაფერი არ შეიჭამა ისე როგორც საცივი, ანუ მოეწონათ“, - მეუბნება და იცინის.

ცოტა რამ მესხეთზე, ადამიანებზე...

„მიყვარს ჩემი ქალაქი, ჩემი ახალციხე ყველაფერს მირჩევნია და მიყვარს მესხი დინჯი, ჭკვიანი, გონიერი, რომელიც უსწორმასწორო სიტყვებს არ ისვრის“, - ამბობს ლია სულუაშვილი.

„ადამიანების უმადურობა მკლავს, თუმცა არასოდეს არ ვცდილობ დავარწმუნო ადამიანი შეცდომაში“, -გვითხრა მან.

ამბობს, რომ ადამიანებს უნდა გვჯეროდეს ერთმანეთის - „გათითოკაცებული სამყარო საშინელებაა“.

შეიძლება ამ სტატიაში ყოფილიყო ბევრი ფოტო, ბევრი ვიდეო სიმღერითა და სპექტაკლის ფრაგმენტებით, მაგრამ ეს უკვე თეატრია. მე თეატრს მიღმა ლია სულუაშვილი მაინტერესებდა.



[გულო კოხოძე, ახალციხე]