ერთი ისტორია ბევრის პრობლემებით

ერთ ადამიანს უნდა შევხვდე. მითხრეს შშმ პირია, გარეთ ვერ გამოდის და მასთან მივდივარ სახლში. მეოთხე სართულზე ცხოვრობს. მძიმედ მივაბიჯებ კიბეებზე. ჯერ ვურეკავ ვატყობინებ მისვლას - კარს გაგიღებთ, - მეუბნება და ზემოდან საკეტის ხმაც მესმის.

ხის გალაკულ კარზე მაინც დავაკაკუნე ხელით. კარი თავისით იღება და პატარა შესასვლელში, ეტლში ასე 50 წლამდე ჭაღარა კაცი ზის და მიღიმის.

ავარიაში მოყვა. მძღოლი, ვის მანქანაშიც იჯდა უვნებელი გადარჩა, მხოლოდ თვითონ დაშავდა. ავარია გადაჭარბებულმა სიჩქარემ გამოიწვია.

და უკვე ათი წელია ეტლით გადაადგილდება. სამი შვილი ჰყავს და დარდობს - პატარა ისე გაიზარდა ქუჩაში ერთხელ ვერ გავყევი.

გარეთ იშვიათად გადის, შვილები და შვილის ძმაკაცები ეხმარებიან და აღდგომა დღეს მშობლების საფლავზე მიჰყავთ.
იმედი აღარ აქვს, რომ კორპუსში ოდესმე ლიფტი გაკეთდება და სხვების დაუხმარებლად შეძლებს ჰაერზე გასვლას.

- ორი ხუთმეტრიანი ფიცარი მინდა. მოვიფიქრე, დავაწყობ კიბეებზე, ეტლს მუხრუჭები აქვს და შევძლებ ხოლმე ჩასვლას, - მითხრა ღიმილით.

რეაბილიტაციის კურსს ვერ გადის, რადგან პენსია, რომელსაც იღებს წამლებში თუ ჰყოფნის. რეაბილიტაციას კი საკმაო თანხა სჭირდება. სამსახურში, სადაც მუშაობდა მისი შტატი სულ გააუქმეს - ვერც შევძლებდი სიარულს, - ამბობს და ეტლის სახელურზე თითებს აკაკუნებს.

სახლში, ყველა ოთახში გასასვლელი ტიხარი მოშლილია - შვილმა გააკეთა, - ამბობს ბედნიერი. ირგვლივ შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირისთვის ადაპტირებული გარემოა. სახლის ტელეფონი კედელზე დაბლაა მიმაგრებული. ყველა საჭირო ნივთი უდიდესი წესრიგითაა დაწყობილი მისთვის მისაწვდომ ადგილას. სახლი მისი სამყაროა ახლა.

კედელზე ძველი ხელით მოსამართი საათი ჰკიდია, ყოველ ერთ საათში ხმაურიანად ჩამოკრავს ზარს და ძალაუნებურად უნდა ახედო და გაიგო რა დროა. ვუყურებ ამ ძველებურ საათს და ვფიქრობ - ოჯახის გარდა ალბათ ყველა გწირავს, ჯერ სახელმწიფო, რადგან სახლიდან გარეთ, მოუწყობელი ინფრასტრუქტურის გამო ვერ გამოდიხარ, მერე ისევ სახელმწიფო, რადგან არასაკმარისი სოციალური პროგრამების გამო რეაბილიტაციის კურსი არ გიფინანსდება, მესამე ისევ სახელმწიფო, რადგან გახდე შშმ პირი ავტომატურად ნიშნავს გაგანთავისუფლონ სამსახურიდან.

და როცა ამ ყველაფრის შემდეგ არავისზე საყვედურს არ ამბობ, გაქვს იდეები, ფიქრობ მომავლზე და ამასთანავე იღიმი, ხარ გმირი!

ჩვენ კი ცოცხალი გმირები რატომღაც არ გვიყვარს!

[მატასი]