ამჯერად ოთხი

ღამეა, სამზარეულოდან ვანილის სუნი გამოდის. ნამცხვარი ცხვება. ჩაიდანიც უსტვენს. დიდი მინიდან წინა კორპუსი ჩანს, რომელიც ახლოს წამოჭიმულა, თითქმის ხელის გაწვდენაზე. მოპირდაპირე აივანზე კაცმა, სათამაშოებგაცლილი ნაძვის ხე გამოიტანა, კედელზე მიაყუდა და გაისმა აფეთქების ხმა!

თუმცა, რა ხმაა ჯერ ვერც ხვდები, აფეთქებას მერე არქმევ. პირველი რასაც აკეთებ ბავშვების ოთახში შერბიხარ, ორივე ხელში აგყავს და კიბეებზე ჩარბიხარ. ყველა სახლის კარი იღება და ყველა დაბლა გარბის.

საცხოვრებელ კორპუსში, ერთ-ერთ ბინაში, ბუნებრივი აირის დაგროვებას აფეთქება მოყვა, არიან დაღუპულებიც.

ამ ინფორმაციას მერე სადღაც კითხულობ, ან ისმენ, ან საუბარს მოკარი ყური, თუმცა ვერ აანალიზებ. ისევ ჩაბღუჯული გყავს შვილები და არ გინდა გაიაზრო რომ ეს შეიძლება შენ გადაგხდენოდა.

არადა, ეს შეიძლება მართლაც შენ ყოფილიყავი, ან მე, ან ის. ყველა. უსაფრთხოდ უკვე არსად არ ხარ.

იმიტომ რომ, ვიღაცამ ბოლომდე ყურად არ იღო შენი პრობლემა. სუნი იდგა, გაზის სუნიო, შეამოწმესო, არაფერი აღმოჩნდაო, განაცხადა გამოძახებულმა "ყაზტრანსგაზის" ბრიგადამ.

17 იანვარი გლოვის დღედ გამოცხადდა საქართველოში. დაუშვეს სახელმწიფო დროშები ქვეყნის ტერიტორიაზე არსებულ ყველა ადმინისტრაციულ შენობასა და საზღვარგარეთ საქართველოს დიპლომატიურ წარმომადგენლობებზე.

და მერე? მერე დააკავეს "ყაზტრანსგაზის" ბრიგადის ორი თანამშრომელი.

გაქვს უამრავი კითხვა, სვამ ამ კითხვებს, ყვირიხარ, მაგრამ...

ეს გლოვის დღე ჩემი, შენი, მისი უპასუხისმგებლობლობის ბრალია, თუმცა ეს უკვე გარდაცვლილებისთვის აღარაფერს აღარ ცვლის.

16 იანვარს, თბილისში, დიდ დიღომში, საცხოვრებელ კორპუსში მომხდარ აფეთქებას ოთხი ადამიანი ემსხვერპლა, რვა კი დაშავდა
საქართველოში, ბოლო სამ წელიწადში CO-ს გაჟონვის შედეგად 86 ადამიანი დაიღუპა, 286 მოიწამლა.

[მატასი]