როდის თხოვდები?

ახლა საკმაოდ დიდი ვარ იმისთვის რომ, კითხვაზე თუ როდის თხოვდები სათანადო პასუხი გავცე. ან არსებობს კი ამ კითხვის სათანადო პასუხი? ჰოდა, რა კითხვაცაა, ასევე უნდა უპასუხო. ამას ახლა ვხვდები, თუმცა იყო დროს როცა უხერხულობისგან ვიშმუშნებოდი, თითქოს რახან არ ვთხოვდები სასწაულ ცუდ რამეს ჩავდივარ. ქალი არ ვარ და თავი არსად გამომეყოფა. ჰო, ზოგიერთს ამ კითხვის დასმისას ისეთი ტონი ჰქონდათ შემშინებია კიდეც და მიფიქრია - ვაჰ, მალე უნდა გავთხოვდე!

იყო დრო როცა სოფელში ასულს, მოკლე ორღობეებით მივლია, რადგან ეზოების წინ გამოფენილი ქალებისთვის გვერდი ამევლო, თავი ამერიდებინა ამ კითხვისთვის რომელსაც შეთანხმებულებივით ყველა ჭიშკრის წინ, ხის გრძელ სკამზე ჩამომხსდარი თანასოფლელები მისვამდნენ. მათი სავარაუდო პასუხები ხომ საერთოდ მკლავდა: ასაკი გემატება, მარტო არ უნდა დარჩე, ბევრ რამეზე მოგიწევს თვალის დახუჭვა, შვილი ხომ უნდა გეყოლოს, ახალგაზრდას კარგი ვინმე გამოგიჩნდება იცოდე, მერე კიდე აღარავინ, არ ვინმე ნაცოლები ან შვილიანი.

ჰოდა, ისე მთრგუნავდა ეს საუბრები რომ მივდიოდი მუხლებამდე ბალახიან და ნახევრად ჭაობიან გზაზე. სახლში ასული ტალახის, ბალახის, დამყაყებული წყლის სუნს კარგა ხანს ვერ ვაშორებდი ფეხსაცმელს. ვრეცხავდი ბოტასს და ამ დროს საკუთარ თავზე ვბრაზდებოდი. წამოდი ნორმალურ გზაზე და ყველას უპასუხე ისე, რომ მეორედ ვეღარ გაბედონ ამ კითხვის დასმა. თუმცა ...

ამ კითხვას მისვამდნენ როცა ვიყავი 17 წლის, 27 -ის და მეტის და მეტის მეტის. მშობლების თანდასწრებით თუ მეკითხებოდნენ მამას თვალები უფართოვდებოდა, ბრაზდებოდა. დედა მორიდებით პასუხობდა -ჯერ უნდა ისწავლოს!

როცა 30 წელს გადაცდები ამ კითხვას ირონიაც ეპარება, რომლის უკან იმალება ,,თავის იმედი არ გაქვს?“ - რაც, ანუ, ქალიშვილი აღარ ხარ გულისხმობს.

მერე იწყება გარიგებაზე საუბარი - ვიღაცის მაზლიშვილის მეზობლის ძმაკაცის ახლობელზე და გრძელდება დაუსრულებლად. (გარიგებაზე ისტორიებს სხვა ბლოგში მოგიყვებით).

კითხვას როდის თხოვდები? პასუხი არც აქვს. რადგან ვინც ამ კითხვას სვამს შენეულ პასუხს ვერასდროს ვერ გაიგებს.
გათხოვილი ახლაც არ ვარ, სოფელში კი ხშირად დავდივარ. გამოსავალი ვიპოვე, უბრალოდ, მანქანა ვიყიდე და ისე ავუქროლებ ხოლმე თანასოფლელებს კითხვის დასმას კი არა, თავს როგორ აქნევენ გამარჯობის ნიშნად მაგასაც კი ვერ ვხედავ.

[მატასი]