ახალქალაქში ბავშვებისთვის გასართობის არარსებობაზე ჩივიან

საბავშვო დღესასწაულებზე ახალქალაქელ მშობლებს ბევრი ფიქრი უწევთ, როგორ მოუწყონ თავიანთ პატარებს ნამდვილი ზეიმი, თუმცა მათი შესაძლებლობები საკმაოდ შეზღუდულია. ახალქალაქში არც საბავშვო კაფეა, არც პარკები და არც გასართობი კომპლექსები. და ბოლოს მშობლებს უწევთ, რაიმე საინტერესოს მოწყობის სურვილზე უარი თქვან და ტრადიციულად მოიქცნენ: საჩუქრები, ფერადი ბუშტები და ნახევრად დანგრეული საქანელები ცენტრალურ პარკში.

„ბავშვი მთელი დღე სახლშია ან ეზოში თანატოლებთან ერთად თამაშობს. წელიწადში რამდენჯერმე ერევანში მიგვყავს, რომ რაიმე მაინც ვანახოთ. ბავშვმა კარუსელებთან მოქცევა და უცხო ხალხთან ურთიერთობა არ იცის. ხშირად კარუსელზე დაჯდომის ეშინია. ეს იმის ბრალია, რომ ჩვენ ბავშვებს ყველაფერი აკლიათ“, - ამბობს ორი პატარას დედა სონა აივაზიანი.

ანჟელა ანატოლიანიც მიიჩნევს, რომ პატარა ასაკის ბავშვებისთვის ცოტა გასართობი და შესაძლებლობებია.

„არაფერი არ გვაქვს, ერთადერთი ადგილი ქალაქის პარკია, სადაც თამაში 5 და მეტი ასაკის ბავშვებს შეუძლიათ, უფრო პატარებისთვის კი ეს მოუხერხებელია. პარკი ჭუჭყიანია, სათამაშო კომპლექსები დანგრეული. მინდა, რომ ქალაქში 1-2 საბავშვო კაფე და ბავშვთა განვითარების ცენტრი მაინც იყოს“, - ამბობს იგი.

ფსიქოლოგი ზარინე ზადოიანი განმარტავს, რომ ჩვეულებრივი გასართობი ადგილების არქონის გამო ბავშვებს შესაძლოა კომპლექსები განუვითარდეთ.

„მაგალითად, როცა ბავშვი დიდ ქალაქში მიდის, ველურდება, ბევრი რამ არ იცის და ვერ წყვეტს, დრო როგორ გაიყვანოს, რაც სამომავლოდ კომპლექსში შეიძლება გადაეზარდოს. პატარაობაში ეს არც ისე შესამჩნევი და მნიშვნელოვანია, თუმცა პრობლემა აქტუალობას მოზარდობის ასაკში იძენს, - ამბობს ფსიქოლოგი და ამატებს, რომ გასართობი ადგილი მნიშვნელოვანია უფრო მოზარდებისთვის, პატარა ბავშვებისთვის კი ყველაზე მთავარი ოჯახური ატმოსფეროა, - საჭიროა გასართობი ადგილები, ტირები მაინც, რომ ბავშვმა ტირში ისროლოს, დაგროვილი უარყოფითი ენერგია გამოათავისუფლოს. თუ ასეთი არაფერია, ბუნებრივია ბავშვი უფრო დესტრუქციული ხდება და შეიძლება მათ ერთმანეთში იჩხუბონ, ნეგატიურად მოიქცნენ, მაგალითად, იქურდონ, რათა ადრენალინის საჭირო დოზა მიიღონ“.

ფსიქოლოგის თქმით, თუ როგორ აისახება ბავშვობაში განვითარება მის ახალგაზრდობასა და ზრდასრულ ცხოვრებაზე, ინდივიდუალურია. პატარა ქალაქში ზრდასა და განვითარებას კი ძირითადად სხვადასხვა ფობიების წარმოშობამდე მივყავართ.

„ფობიები ბევრია, მაგალითად დიდ აუდიტორიასთან ურთიერთობის შიში, რადგან ბავშვს ხალხმრავალ გარემოცვასთან ურთიერთობა არ ქონია და უცნობ გარემოში მოხვედრის შემდეგ შეიძლება დაკომპლექსდეს. ხასიათის გარკვეული შტრიხებიდან გამომდინარე, ბავშვი შეიძლება ჩაიკეტოს ან პირიქით, ზედმეტად გაისხნას; შეიძლება თანდათანობით გარემოს მიეჩვიოს ან საზოგადოებას გაემიჯნოს“, - ამბობს ზარინე ზადოიანი.

თუმცა ფსიქოლოგი ამატებს, რომ პატარა ქალაქებს თავისი პრივილეგიებიც აქვს - აქ ბავშვები უფრო დაცულები და უსაფრთხოდ არიან. აქ მშვიდად შეგიძლია ბავშვი ქუჩაში მარტო გაუშვა სათამაშოდ ან არ გეშინოდეს, თუ სკოლის შემდეგ სახლში მოსვლა ცოტა დააგვიანდა.

[აღუნიკ აივაზიანი, ახალქალაქი]