საშემოდგომო ნობათი აგარის გზაზე [ფოტო]

საკუთარი ჭიშკრის წინ გასაყიდად გამოტანილი ხილი და ბოსტნეული, ახალციხის სოფელ აგარის მოსახლეობას საშუალებას აძლევს, საოჯახო საქმეებსაც არ მოწყდნენ და თავიანთი ნაშრომის რეალიზაციაც მოახდინონ.

„რა უნდა მოგიყვეთ, აბა? კოლმეურნეობაში ვმუშაობდი, მერე მეურნეობაში, მერე ჩემს საკუთარ მიწაზე. ეს ყველაფერი, რასაც ხედავთ, ჩემი ოჯახის მოყვანილია. ბაზარში ვერ წავიღებთ. დევს აქ და ვისაც უნდა, ის ყიდულობს. მაგალითად, ვაშლს აქ ბევრი ყიდულობს. შეხედულებით ბევრი არაფერია, მაგრამ როგორც ადამიანში არაა მთავარი შეხედულება, ისეა ვაშლშიც“, – მეუბნება და იცინის, – „დღეს იაპონელები იყვნენ, კაკალი, თხილი იყიდეს, კვახებს სურათები გადაუღეს“ – ამბობს 89 წლის კუჭაძე ვალიკო.


ფოტო – კუჭაძე ვალიკო, 89 წლის

„რა ვქნა, ცოტა რაღაცეები მაქვს, ვერ მივდივარ ბაზარში, არ შემიძლია. გამომაქვს ასე და ცოტა რაღაცეებს ვყიდი. ერთ–ორ კაპიკს ვღებულობ. ყველაფერი მომყავს. მე და ჩემი ქმარი ვამუშავებთ მიწას. მთავრობას როგორ მივაჩერდე ხელში? მაძლევს პენსიას და დანარჩენი ცოტა მეც ხომ უნდა გავინძრე? წყალი ჩაუვათ სახლში, მთავრობაო, ყველაფერი მთავრობაო და რა ქნას ამ მთავრობამაც? ხალხი უნდა გაინძრეს და ცხოვრებაც წინ წავა“, – ამბობს 78 წლის იზო ინდუაშვილი.


ფოტო – იზო ინდუაშვიული 78 წლის

უფროსებმა სურათის გადაღება არ ისურვეს, ნიკა დადგა და ფოტოც გადაიღო.


ფოტო – ნიკა ღვალაძე, რვა წლის

„გამომაქვს ასე ჩემი სახლის წინ ხილი და ბოსტნეული. ამასთანავე სახლშიც ვარ, არ ვარ მოცდენილი სახლის საქმეს. ვერ ვახერხებ წავიდე ბაზარზე. მიწას ვამუშავებთ მე, მეუღლე და შვილი. არსად არ ვმუშაობ. ხან გვეყიდება, ხან – არა. შეიძლება, ასი ლარის გაიყიდოს დღეში, ხან – სულ არაფერი. ნატურალური პროდუქტია და ხალხი ყიდულობს“, – ამბობს 45 წლის ხათუნა დევაძე.


ფოტო – ხათუნა ადვაძე, 45 წლის

[გულო კოხოძე, ახალციხე]