არ არსებობს უმუშევარი ქალი!

დილის ექვსი საათია. ზამთრის სუსხია. გარეთ ბნელა, თუმცა მაინც ეღვიძება და საწოლში ტრიალებს. ამ დროს ადგომასააა მიჩვეული, ჩვეულება კი რჯულზე უმტკიცესია.

თავისი ხელით შეკერილი ატლასისგულა მატყლის საბანი ყელამდე აქვს აწეული და ყინვისგან დამზრალ ფანჯრის მინებს უყურებს. ჯერ მამალმა იყივლა და მერე ინათა კიდეც. ჩუმად ადგა, ფეხაკრეფით გამოიარა ოთახები. სამზარეულოში ღუმელი აანთო წინა ღამით მომზადებული კვარითა და ხმელი შეშით. შეშა ნედლი აქვს წელს, ამიტომაც საღამოობით აწვრილებს ნაფოტებივით და აწყობს ღუმელის ქვეშ, რომ გამოშრეს და დილით ადვილად შეძლოს დანთება.

სანამ ოჯახის სხვა წევრებს გაეღვიძებათ და ადგებიან სითბო უნდა იყოს სახლში.თუჯის ღუმელი ნელ-ნელა ცხელდება და სამაგიეროდ მერე ისეთ სიმხურვალეს გამოსცემს მთელ სახლს ათბობს. შეშის ტკაცატკუცის ხმა ოთახებში იფანტება. ქალი სახლიდან გადის და ეზოს ბოლოში საქონლის სადგომისკენ მიდის. სუსხია, ყინავს კიდეც, მაგრამ პირუტყვი ელოდება, ქათმებიც, ცხვრებიც და ყველაფერს მოვლა უნდა. წინსაფრის კალთით, ქათმებისთვის წინა დღით დაფშვნილი სიმინდი მიაქვს, საქათმეს აღებს და სიმინდს უყრის აკრიახებულ ქათმებს. გარეთ გამოდიან ფრინველები და თოვლზე სამი, გატატყული, გრძელი, თითა ნაკვალები ჩნდება. წყალსაც უსხამს პატარა მანქანის, შუაში გაჭრილ საბურავში. შვილიშვილი დაიხმარა და ქათმებს ეს წყლის ჭურჭელი მოუწყო. წყლის დასხმის დროს ხელებიც დაუსველდა, თითები მიიკრა ,,ვედრის“ სახელურმა, უცებ გაუშვა ხელი, დარჩენილი წყალი კალოშებზე გადაექცა. დაიფერთხა წყალი ფეხებიდან და ცხვრებისკენ წავიდა. ოთხი ცხვარი ჰყავს, მეტის მოვლა აღარ შეუძლია და გაყიდა. ძროხა ორი, ორივე მეწველი. სადგომის კარი გააღო და ცხვირში ნაკელისა და ცხელი ორთქლის მძაფრი სუნი ეცა. მშობლიური იყო ეს სუნი უკვე. ძროხებს კისერზე მიეფერა, ერთმა დაიზმულა, თითქოს მიესალმა. ორივე მოწველა, თივაც ჩაუყარა. ნაკელი და წუნწუხიც ჯერ ხის ცოცხით შეაგროვა და მერე ,,ლაფატკით“ ბოსლის უკანა მხარეს გამოზიდა.

გაზაფხულზე ეზოში გაშლის და მიწას ისე დაბარავს. მორჩა დილის საქმეს და სახლისკენ გამოსწია. რძე გაწურა, ვერცხლიფერი ქვაბით ღუმელზე დადგა. სწრაფად გამოიცვალა დასველებული წინდები და ისევ სამზარეულოში დაბრუნდა რძე არ ადურებულიყო და ღუმელზე არ გადმოსულიყო, არ უყვართ რძის სუნი ბავშვებს. მერე ღუმელის დაბლა სანაცრე გამოსწია, ნაკვერჩხლიც და ,,კოფე“ დაადგა. ასე მოდუღებულ ,,კოფეს“ სასწაული გემო აქვს. რძე ქვაბში ქაფქაფებდა, ,,კოფეც“ აშიშინდა, თეთრ ფინჯანში ჩაისხა და ფანჯარაში გაიხედა. თოვდა, სამოცდამეთოთხმეტე ზამთარს ესწრებოდა.

[მატასი]