პასიური აქტიურობა

არჩევნები – ენტრუთიუნ – ჯავახეთში ზოგისთვის დიდი დატვირთვის მქონე პოლიტიკური მოვლენაა, ზოგისთვის უბრალოდ – მოვალეობა. თუმცა არაერთხელ დადასტურდა, რომ აქედან წამოსულ ხმებს ნებისმიერი საარჩევნო სუბიექტის როგორც გამარჯვებაზე, ისე მარცხზე მნიშვნელოვანი გავლენის მოხდენა შეუძლია.

ზოგჯერ მთელი ხმით ვყვირით, მაგრამ არავინ გვისმენს, ზოგჯერ კი ჩვენი უხმო ხმა ტყვიასავით გაისვრის და ძლევამოსილ მთავრობებს ბრძოლის ველზე მიაწვენს, დაასამარებს ტირანებს პოლიტიკურ სასაფლაოზე, შეცვლის ხვალინდელ დღეს... ან დაგვტოვებს უძრაობის ხანაში.
ეს ჩვენი საარჩევნო ხმაა – დემოკრატიული განვითარებისა და ცხოვრების ტემპის მართვის ინსტრუმენტი, ხმა– შურისძიება, ხმა – მადლიერება, ხმა – რომელსაც პრეზიდენტებობის კანდიდატები, მთავრობები, თვითმმართველობები ყოველ 4–5 წელიწადში მუხლმოყრით გვთხოვენ... ხმა – უფლება, ხმა – არჩევანი, ხმა თავისუფლება... ხმა – ომი, ხმა – მშვიდობა, თუმცა „წართმეული“, „მოპარული“, „გაყიდული“ თუ „ნაყიდი“ ხშირად გახმდარა ამ ხმის ეპითეტი.



ასეა თუ ისე, ლამის სამი ათეული წელია, საქართველოში ეს ხმები ყოველთვის იწვევს საყოველთაო ვნებათაღელვას, ხანგრძლივად გვიცვლის დღის რეჟიმს და ცხოვრების რიტმს, ხდება გამარჯვების ზეიმის ან მარცხით გამოწვეული მწუხარების საბაბი, ყოფს ან აერთიანებს საზოგადოებას. ყველაფერი კი მაინც იმაზეა დამოკიდებული, რამდენად აცნობიერებს მოქალაქე თავისი ხმის მნიშვნელობას.

როდესაც ჯავახეთის სოფლებში საპრეზიდენტო არჩევნების მეორე ტურის აუცილებლობის შესახებ შეიტყვეს, უკმაყოფილება ვერ დამალეს – არჩევნებზე ყველანი ვიყავით, რაღა მეორე ტური გვინდაო, – თქვეს და მართლებიც იყვნენ. მათ, ექვსი უბნის გამოკლებით, უკლებლივ და ერთსულოვნად, როგორც ახალქალაქში, ისე ნინოწმინდაში, ხმა სალომე ზურაბიშვილს მისცეს.

ჯავახეთის სომხური თემისთვის ამ არჩევანს წინ არ უძღოდა ფართომასშტაბიანი შეხვედრები და აგიტაცია–პროპაგანდა. პოლიტიკური რეკლამებს, არჩევნებისადმი მიძღვნილ ტელეგადაცემებს, საინფორმაციო საშუალებებით ამა თუ იმ კანდიდატის მიმართ გამჟღავნებულ სკანდალურ ფაქტებს ადგილობრივი მოსახლეობის არჩევანზე გავლენა არ მოუხდენია.

არ უნახავთ ფარული ვიდეო–ჩანაწერები, თვალი არ უდევნებიათ სოციალურ ქსელებში პოლიტიკური ძალების მიერ ერთმანეთის ცოცხლად დასამარებისთვის, არ მოუსმენიათ ეკრანებიდან ოპონენტების ნერვიული ღრიალი, წივილ–კივილი, არ არიან არავის მხარეს და არც დიდი დილემის წინაშე დგებიან.

–ვერ ვიტყვი, რომ აქ პოლიტიკა არ აინტერესებთ, – განმიმარტავს სტუდენტი გოგონა, – ძალიანაც აინტერესებთ რუსეთის ან სომხეთის პოლიტიკური ამბები, ანუ ის, რაზედაც ინფორმაცია მიეწოდებათ. საქართველოს ამბებს ვერ ისმენენ და ცოტა იციან ქართულ პოლიტიკაზე. სახელმწიფო ენის არცოდნას და ინფორმაციულ ვაკუუმს მოსახლეობისთვის სამოქალაქო ცნობიერების ამაღლების სერვისების ხელმიუწვდომლობაც ემატება.

სოფლის ელექტრობოძებზე ან საკუთარი სახლის ფანჯრებზე თეთრი ბაირაღებივით გამოფენილი საარჩევნო პლაკატები არის ღია გზავნილი იმის საიილუსტრაციოდ, თუ ვის აირჩევს თემი.

–მე საჯარო სამსახურში ვმუშაობ, ამიტომაც ხმას სახელისუფლებო კანდიდატს ვაძლევ, – მეუბნება ერთი ნაცნობი და მიხსნის თუ რატომ: ხელისუფლების მხარდაჭერა მისთვის სტაბილურობის, არსებული მდგომარეობის შენარჩუნების გარანტიაა. ცვლილებები კი „ზოგჯერ საშიშია“. ეს მხოლოდ მისი პოზიცია არაა, ბევრი თანამოაზრე ჰყავს.

უმეტესობისთვის მხარდაჭერის მყარი არგუმენტი „მთის კანონია“, რომელმაც ადგილობრივებს პენსიები გაუზარდა, საშემოსავლო გადასახადები და კომუნალური ხარჯები შეუმცირა, სკოლის მასწავლებლები სახელფასო დანამატით უზრუნველყო. ყველაფერს ამას სოფლის განვითარების პროგრამებიც ემატება, ასფალტის საფარი ან არჩევნების წინ ტრაქტორით გასწორებულ გზაზე მარილივით მოყრილი ხრეში...
მათი ხმები არჩევნების საერთო შედეგებზე გადამწყვეტ გავლენას ახდენს. თუმცა ეს შედეგები თითქმის არაფერს ცვლის მათ ცხოვრებაში. სახელისუფლებო კანდიდატის გარანტირებული 100%–იანი მხარდაჭერა არ არის ჯავახეთის მოსახლეობის აქტიურობის ამსახველი ციფრი, მეტიც, ეს პასიური აქტიურობაა, არსებული პრაქტიკის თუ ტენდენციის ძალაუნებურად გაგრძელება, რომელსაც მკვეთრი და სასიკეთო ცვლილებების მოლოდინი არ ახლავს.

[ცაულინა მალაზონია]