მწყურვალი სოფელი

ზამთრის მიწურულს სკოლაში მეზობელი სოფლიდან ათიოდე ფერმერი მეწვია, უწყლობამ გაგვაწამა და იქნებ დაგვეხმაროთ, რეგიონის ხელმძღვანელობას ხმა მივაწვდინოთ, რომ ზაფხულამდე როგორმე პრობლემა მოგვიგვარონო.

თურმე ადგილობრივ დონეზე ვიზიტებმა და სიტყვიერმა დაპირებებმა შედეგი რომ ვერ გამოიღო, ახალქალაქის მუნიციპალიტეტის სოფელ ტირკნის თავკაცებმა გადაწყვიტეს წერილობით დაეფიქსირებინათ თხოვნა, ახლა უკვე სახელმწიფო რწმუნებულის დონეზე. თუმცა ქართულ ენაზე გამართული წერილის დაწერა ვერ შეძლეს და ჩემთან მოვიდნენ.

სიტყვასიტყვით მიამბეს თავიანთი გასაჭირი, რომ დიდი ხანია მოიშალა სარწყავი სისტემა და გახშირებული გვალვიანი ზაფხულების გადამკიდენი, მოსავლის გარეშე რჩებიან. თუმცა სარწყავს ვინ ამბობს, სოფელს სასმელი წყალიც არა აქვს და მოსახლეობა იძულებულია ხელოვნური ჭებიდან ამოქაჩულს დასჯერდეს. ტოტალურმა უწყლობამ ტირკნაში დაცარიელებული სახლები მოამრავლა.

როგორც აღმოჩნდა, ტირკნელებს ძალიან ბევრი უფიქრიათ ამ საკითხზე და გუბერნატორს თვითონვე შესთავაზეს წყლის შემოყვანის შესაძლო ვარიანტები მეზობელი სოფლებიდან – ოლავერდიდან, მერენიიდან და სამსარიდან. ისინი „უბრალო რეზინის მილზეც“ თანახმა იყვნენ და იმასაც ამბობდნენ, რომ თავისი ხელით გამოიყვანდნენ წყალს.

ჩემგან არ გესწავლებათ, თუმცა მაინც მინდა ხაზი გავუსვა, რომ ჯავახეთის ოჯახების 90–95 %–სთვის ერთადერთი შემოსავალი და თუ გნებავთ, საარსებო წყარო კარტოფილია, კარტოფილის მოყვანას კი სარწყავი წყალი სჭირდება. გარდა ამისა, სოფელი ტირკნა ისე ძალიან არის დაშორებული სხვა სოფლებს, სასმელი წყლით მომარაგებაზე საუბარი ზედმეტია.

ფერმერებმა წერილი ახალქალაქის ფოსტიდან იმ დღესვე გაუგზავნეს სახელმწიფო რწმუნებულს სამცხე–ჯავახეთში, იმ იმედით, რომ გუბერნატორი ან მისი წარმომადგენელი მათ შეხვდებოდა და პრობლემის გადაჭრის გზებს ერთად მოიძიებდნენ. მეც, ამ იმედით, წარმატება ვუსურვე ჩემი მოსწავლეების მშობლებსა და ნათესავებს.

ერთი თვის შემდეგ ტირკნელები ისევ მოვიდნენ, არავინ გვპასუხობს და იქნებ გავარკვიოთ, განცხადებას რა ბედი ეწიაო. დავრეკე სამხარეო ადმინისტრაციაში, გაარკვიეს და მითხრეს, განცხადება ახალქალაქის მერიას გადმოვუგზავნეთო.

მას შემდეგ კვალი აირია, ზაფხულიც მიიწურა და შემოდგომის მეორე თვეც. –წყალიი! იპოლიტე ხვიჩიას ერთ–ერთი პერსონაჟივით გმინავს ტირკნის მოსახლეობა, რომელიც ხელისუფლებას მხოლოდ არჩევნების წინ ახსენდება.

არადა, ჯავახეთი ხომ ანკარა წყლების ნამდვილი საბადოა და იქ ადამიანს უბრალოდ, არ უნდა სწყურდეს. თუმცა ბუნებისაგან მომადლებული რესურსების ეფექტურად და გონივრულად გამოყენებას ხალხის კეთილდღეობაზე ორიენტირებული გადაწყვეტილების მიმღები პირები სჭირდება, რის ნაკლებობასაც, სამწუხაროდ, საქართველოს ყველა რეგიონი განიცდის.

[ცაულინა მალაზონია]