როცა სისუფთავე ცხოვრების წესია - 60 წლის მეეზოვე ახალციხიდან

60 წლის ამირან ბლუაშვილი მეეზოვეა. დალაგებასა და წესრიგს ბავშვობიდან მიეჩვია:„სანამ დედა სამსახურიდან დაბრუნდებოდა, სახლის წინ ადგილი აუცილებლად უნდა მომესუფთავებინა, ინსტიტუტშიც რომ ვსწავლობდი, მაშინაც მარტო ვცხოვრობდი და ყველაფერს თვითონ ვაკეთებდი“.

ოთხი წელია, ქალაქს ასუფთავებს და მეეზოვის პროფესია ერთ–ერთ საპასუხისმგებლო საქმედ მიაჩნია. თავიდან ცოტა ერიდებოდა, რცხვენოდა, ვინმეს არ დაენახა, ნიღბითაც კი გამოსულა, თუმცა მოგვიანებით მიხვდა, რომ ნიღაბი სულაც არ სჭირდებოდა: „ჩემ გვერდით გამვლელები ხშირად მაქებენ, პატივს მცემენ, მათ კეთილ დამოკიდებულებას რომ ვხედავ, სამუშაოსაც უფრო დიდი ხალისით ვასრულებ“.

იხსენებს, რომ ამ სამსახურმა დიდ განსაცდელს გადაარჩინა. დიდხანს ყოფილა უმუშევარი, ჯანმრთელობა აწუხებდა, გულზე ოპერაციაც გადაუტანია, სასოწარკვეთილს რაზე არ უფიქრია, როდესაც მოულოდნელად მეეზოვის ვაკანსია გამოჩნდა.

„მიუხედავად იმისა, რომ უმაღლესი ხარკოვში მაქვს დამთავრებული, სასოფლო–სამეურნეო ინსტიტუტი და რამდენიმე ადგილასაც მიმუშავია, 10 წლის განმავლობაში უმუშევარი ვიყავი, არადა, როცა ოჯახი გყავს, ძალიან რთულია ეგრე ყოფნა“.

ამირანს ახალციხეში მეუღლე და ერთი ვაჟი ჰყავს, სოფელში კი - 91 წლის მამა. სამუშაო განრიგი ისე შეადგინა, რომ თავისუფალი დრო დარჩეს, მოხუც მამასთან წასვლა და მისი მოვლაც მოასწროს. დილიდან საღამოს ექვს საათამდე "ახალციხის ციხის" ტერიტორიაზე მუშაობს, შემდეგ ორი საათით ისვენებს და ზუსტად საღამოს რვა საათზე ამაღლების ტაძართან ჩნდება. ზოგჯერ ღამის სამ საათამდეც უწევს მუშაობა.

ღამით ქუჩების დასუფთავება მოსწონს. დაგვილ ადგილს კარგად ამოწმებს და თან ათასი ფიქრი უტრიალებს გონებაში:„ჩემი შვილის მომავალზე ვფიქრობ. მინდა, რომ ბევრი გავუკეთო, მთელი დღე მისთვის ვშრომობ. ბიჭი სტუდენტი მყავს. მინდა, კარგი მომავალი შევუქმნა და ისიც მახარებს ხოლმე, კარგად სწავლობს“.

ამბობს, რომ ფიქრი საქმეშიც ეხმარება. წლების განმავლობაში, ეს პროფესია, უბრალოდ კი არ შეუყვარდა, ცხოვრების წესადაც ექცა. მაშინაც კი, როდესაც არ მუშაობს, ქუჩაში უადგილოდ დაყრილ ნაგავს გვერდს ვერ უვლის:„ხელთათმანი თითქმის სულ თან დამაქვს, ვერ ვჩერდები სადმე დაყრილ ნაგავს თუ ვხედავ, მივდივარ და ურნაში ვყრი“.

ქალაქში ერთ–ერთ დიდ პრობლემად სწორედ საზოგადოების დამოკიდებულება მიაჩნია: "მართალია, დასუფთავება ჩვენი საქმეა, მაგრამ ხალხის დახმარების გარეშე არაფერი გამოვა. თუ ისინი ნაგავს ძირს არ დაყრიან და ერთ მეტრში მდგარ ნაგვის ურნასთან მისვლას არ დაიზარებენ, ახალციხე ყველაზე სუფთა ქალაქი გახდება“.



[მარიამ ბარძიმაძე, ახალციხე]