ბილინგვური სწავლების დადებითი და სუსტი მხარეები

ახალციხის დემოკრატიული ჩართულობის ცენტრის ორგანიზებით გამართულ შეხვედრაზე არაქართულენოვანი სკოლების პედაგოგებმა ბილინგვური სწავლების დადებითი და უარყოფითი მხარეები განიხილეს. შეხვედრას ახალციხის მუნიციპალიტეტის სოფლების, წყალთბილისა და წინუბნის სომხური საჯარო სკოლების მასწავლებლები ესწრებოდნენ. მათთვის საინტერესო კითხვებს პასუხი ახალციხის მეორე საჯარო სკოლის დირექტორმა მარინა ზედგინიძემ გასცა. მეორე საჯარო სკოლა ბილინგვური სწავლების პროგრამაში 2006 წლიდან არის ჩართული.

არაქართულენოვანი სკოლის პედაგოგები ამბობენ, რომ ტრენინგები, რომლებიც მათ ჩუტარეს საკმარისი არ არის.

- ”ბილინგვური სწავლებისას სკოლაში ბევრ პრობლემას შევხვდით. ამიტომ, დახმარება მარინა ზედგინიძეს ვთხოვეთ. მართალია, ჩვენი პედაგოგები ტრენინგებზე იყვნენ, მაგრამ იქ მიღებული ცოდნა პრაქტიკაში ვერ გამოიყენეს. რადგან ტრენინგი ქართულ ენაზე ტარდებოდა. იმისათვის, რომ უკეთ გაერკვნენ ბილინგვური სწავლების მეთოდებში მეტი შეხვედრებია საჭირო”,- ამბობს წყალთბილის საჯარო სკოლის დირექტორი სვეტა ნახაპეტიანი.

სამცხე-ჯავახეთის რეგიონის სომხურენოვან საპილოტე სკოლებში ”ბილინგვური განათლებისა და მშობლიური ენის შენარჩუნების პროგრამა” 2010 წელს დაინერგა. 2012 წლიდან ყველა არაქართულენოვან სკოლაში ამოქმედდა.

პედაგოგების ნაწილი მიიჩნევს, რომ აღნიშნული პროგრამა მნიშვნელოვან გაუმჯობესებას საჭიროებს. მათი თქმით კვალიფიციური პედაგოგების დეფიციტი, სახელმძღვანელოების ნაკლებობა და სკოლებში სწავლების ეფექტური მეთოდისა და სასწავლო გეგმის არ არსებობა ხელს უშლის პროგრამის წარმატებით განხორციელებას.

- ”ყველაზე ცუდი ის არის, რომ სათანადო კადრები არაა. სოფლის სკოლებში სადაც არაქართველი მოსახლოებაა, ქართული ენის მასწავლებლები იმდენად დატვირთულები არიან, რომ ბილინგვური სწავლების საათებს ვეღარ ატარებენ”, - ამბობს მეორე საჯარო სკოლის დირექტორი მარინა ზედგინიძე და ამატებს, რომ სწავლებისთვის ხელისშემშლელი პირობა სახელმძღვანელოების არარსებობაა.

[თინათინ ზაზაძე, ახალციხე]