'სახლში ვერ წავიდოდი, მეგობრები რუსთაველზე იყვნენ'– მოგონებები 9 აპრილზე

ნინო თათოშვილი ადიგენის სოფელ უდედანაა. უნივერსიტეტში ფილოლოგიის ფაკულტეტის დამამთავრებელ კურსზე იყო, როდესაც დამოუკიდებლობის მოთხოვნით მასობრივი მსვლელობები დაიწყო. ისიც საკუთარ თანაკურსელებთან ერთად, ყოველდღე რუსთაველის გამზირზე გადიოდა.

„უნივერსიტეტში გაცილებით მეტ პრობლემაზე ვსაუბრობდით. ყოველთვის ვიხსენებდით 1918–1921 წლების პირველ რესპუბლიკას, ზვიად გამსახურდიასა და მერაბ კოსტავას გამოცდილება ჩვენთვის ძალიან მნიშვნელოვანი იყო, მე მაგალითად, უდედან ჩასულ გოგოს ბევრი რამ მანამდე გაგონილი არ მქონდა, გრიგოლ რობაქიძეც კი არ ვიცოდი ვინ იყო“.

ნინო მაშინ 28 წლის იყო. 8 აპრილს საღამოს სახლში წავიდა, რომ მომდევნო დღეს აქციაზე თანაკურსელები შეეცვალა: „რომ გავიგე რაც მოხდა, წავედი ახლანდელი პარლამენტის შენობისკენ. რუსთაველის მეტრომდე მივედი, იქედან დასისხლიანებული ხალხი მორბოდა, რუსთაველის მეტროს იქით აღარ გამიშვეს და შემდეგ უნივერსიტეტთან შევიკრიბეთ. ითქვა, რომ გვხოცავენ და უნდა დავიშალოთო. მაგრამ სახლში ვერ წავიდოდი, ვიცოდი რუსთაველზე იყვნენ ჩემი მეგობრები და მათი ძებნა დავიწყე“.



ნინო ტირილით იხსენებს, რომ თანაკურსელები მეორე დღეს საავადმყოფოში იპოვა. იმ ღამეს, საბჭოთა ჯარმა 21 დემონსტრანტი სასტიკად მოკლა. ასობით კი დაასახიჩრა. ნინო ამბობს, რომ ახალგაზრდებს განსაკუთრებით ერჩოდნენ. ცხრაში სასწაულით გადავრჩი და თერთმეტში კინაღამ მომკლესო.

„გაფრთხილებული ვიყავით, ერთად არ უნდა დავმდგარიყავით. პირველ კორპუსთან მაინც ვიდექით მე და ჩემი კურსელები, ალესილი ბარებით ჯარისკაცები გამოგვეკიდნენ და გავიქეცით. შემთხვევით რომ პირველი კორპუსის უკანა კარი დაკეტილი ყოფილიყო, მომკლავდნენ“.




ზურა ჩილინგარაშვილი 1988 წლიდან ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობის წევრი იყო. 9 აპრილის ღამეს საკუთარი თავი სხვაგან ვერც წარმოედგინა: „მაშინ 24 წლის ვიყავი, სადაც დემონსტრაციას ვმართავდით, იქ დაახლოებით რვა გასასვლელი იყო გარშემო, საიდანაც შეიძლებოდა, რომ აქციის მონაწილეებისთვის გასაქცევი კორიდორი დაეტოვებინათ, მაგრამ ყველა ქუჩა დაკეტეს. დაიწყო საბჭოთა ჯარის წარმოუდგენელი მსვლელობა. თანდათან ალყას ავიწროებდნენ და ორლესული ნიჩბებით ადამიანების ჩეხავდნენ. მე ვფიქრობ, რომ ასობით ადამიანის დახოცვა უნდოდათ, არ ვიცი როგორ გადავრჩით“.

1989 წლის 9 აპრილს ქართველი ხალხის თავგანწირვამ და თავისუფლებისკენ სწრაფვამ საბოლოოდ საქართველოს დამოუკიდებლობა მოუპოვა. 9 აპრილის მოვლენები ისტორიაში დარჩა, როგორც ქართული საზოგადოების გამთლიანების უნიკალური მომენტი.

[ავთო ინასარიძე]