მარტო, მავთულხლართების პირისპირ

მთავარი → საზოგადოება 27.11.2015

„სანამ ცოცხალი ვარ, საქართველოს მიწას არ დავტოვებ, ჩვენ ისედაც ცოტანი ვართ“, – 80 წლის ვენერა ედიშერაშვილი ქართულ–ოსური კონფლიქტის ზონაში მდებარე სოფელ დიციდან.

ვენერა ედიშერაშვილი გორის რაიონში, სოფელ დიცში ცხოვრობს. ის ერთ–ერთია იმ ადგილობრივებიდან, ვინც 2008 წლის ომი ისე გამოაიარა, რომ სახლი არ მიატოვა.

ერთი შვილი ომამდე მოუკლეს, მეორე ომში...

„აქ რომ ყველაფერი იბომბებოდა, ჩემს შვილის ვუთხარი წასულიყო სოფლიდან. მე თუ მომკლავენ, მომკლან, აქაურობას არ დავტოვებ–მეთქი“.
ამბობს, რომ დღეს სახლში ატარებდა, ღამით კი ბუნკერში იმალებოდა.

„აქ დადიოდნენ, ჩემს ეზოში, კარს რომ გავაღებდი, აქ იდგნენ. მათთვის ცხელი პურიც მიმიწოდებია, ღვინოც და არაყიც... ღორი დამიკლეს, სამი სული საქონელი წამართვეს. ჭუკებს თავებს აცლიდნენ, მდუღარე წყლის გარეშე პუტავდნენ და ისე ჭამდნენ“...

მის სახლთან ახლოს ჯარისკაცები ახლაც დადიან, ხან ფეხით, ხან კი მანქანებით. ვენერა ბებო ამ ყველაფერს მიჩვეულია. ამბობს, რომ სიკვდილს შემთხვევით გადაურჩა: „მოვატყუე, რომ მე რუსის ქალი, სარატოელი ვარ–თქო და გადავურჩი სიკვდილს. მერე მკითხეს, ქართველს როგორ გამოჰყევი ცოლადო, ვუთხარი ქართველები კარგი ხალხია, ქრისტიანი ხალხია–თქო“.

იხსენებს, რომ ტანკები მის სახლთან ძალიან ახლოს იდგნენ და ამბობს, რომ ახალგაზრდა, რომ ყოფილიყო, აუცილებლად აუფეთქებდა: „ოღონდ ესენი მომაშორონ აქედან და არაფერი მინდა. ვეუბნებოდი, საქართველო არც სააკაშვილისაა და არც პუტინის, მშვიდობიან მოსახლეობას ნუ ხოცავთ–მეთქი“.

ვენერა ბებოსთან ხელისუფლების წარმომადგენლები ბოლოს ერთი წლის წინ მივიდნენ. მიუხედავად იმისა, რომ მისი სახლი კონფლიქტის ზონაში, მავთულხლართებთან დაახლოებით 100 მეტრში მდებარეობს, დახმარებით არავინ ეხმარება.

„ახლა აღარ მოდიან ხელისუფლების წარმომადგენლები. ბოლოს ერთი წლის წინ იყვნენ. მიუხედავად ყველაფრისა, სანამ ცოცხალი ვარ, საქართველოს მიწას არ დავტოვებ, ჩვენ ისედაც ცოტანი ვართ“, – ამბობს იგი.

[ვარლამ წიკლაური, სოფელი დიცი]