ინკლუზიური განათლების პოლიტიკა საქართველოში

„სამოქალაქო განვითარების ინსტიტუტის“ ექსპერტმა თამარ მოსიაშვილმა, რომელიც აღნიშნული ანგარიშის ერთ–ერთი ავტორია, ინკლუზიურ განათლებაში 2006 წლიდან დღემდე მიღწეულ შედეგბსა და პრობლემებზე ისაუბრა.

მისი თქმით, თუ ათი წლის წინ, ანუ მაშინ როცა ინკლუზიური განათლების რეფორმა იწყებოდა, ამ მიმართულებით საგანმანათლებლო სფეროში არაფერი არსებობდა, ახლა ვითარება შეცვლილია: „1000–ზე მეტი სკოლაა ქვეყანაში, სადაც ინკლუზიური განათლება დანერგილია, გვყავს გადამზადებული კადრები. დღეს სპეციალური საჭიროების მქონე, შედარებით მეტი ბავშვი დადის სკოლაში, ვიდრე ეს 2006 წლამდე იყო“.

მიუხედავად დადებითი მხარეებისა, რეფორმას თან საკმაოდ ბევრი ნეგატიური პროცესი ახლავს. ეს ისევ კადრების სიმცირეს და იმ ბავშვებს ეხებათ, რომლებიც არაადაპტირებული გარემოსა და სხვა მიზეზების გამო, განათლების მიღმა რჩებიან.

„შშმ პირების უფლებები აღიარებულია, მაგრამ სამწუხაროდ რეალურად ამ უფლებების დაცვა ვერ ხერხდება“, – ამბობს მოსიაშვილი.

მისი თქმით, დღეს იმ სპეციალური საჭიროების მქონე ბავშვების ოდენობა, რომლებიც სკოლაში ან საბავშვო ბაღებში არ დადიან, აღურიცხავია: „სამწუხაროდ არ ვიცით რამდენი ასეთი ბავშვია ქვეყანაში“.

ამის მიზეზი, როგორც თემის განხილვისას გაირკვა, ხშირად მშობლების ცნობიერებაცაა, მათ არ სურთ შშმ ბავშვების საზოგადოებაში გამოჩენა. თუმცა, პრობლემა მხოლოდ ეს არაა, ხშირად, მაგალითად, ყრუ–მუნჯებისთვის სკოლებში ჟესტების ენის მცოდნე სპეციალისტი არ ჰყავთ.

ამ და სხვა პრობლემების შესახებ თავმოყრილ ანგარიშს „სამოქალაქო განვითარების ინსტიტუტი“ გაეროს წარუდგენს.

[თამუნა უჩიძე, ახალციხე]