ღრელში მცხოვრებლები ტრანსპორტის დანიშვნას ითხოვენ

ახალციხის მუნიციპალიტეტის სოფელ ღრელში მცხოვრები ლელა გვირჯიშვილი ახალციხის მეექვსე საჯარო სკოლის პედაგოგია. იმის გამო, რომ სოფლიდან ტრანსპორტი არ დადის, ყოველ დღე ფეხით ორი კილომეტრის გავლა უწევს და სამსახურში მისასვლელად, მინიმუმ, 45 წუთი სჭირდება. გვირჯიშვილი ამბობს, რომ ზამთრის სუსხიან დღეებში სიარული განსაკუთრებით უჭირს: ’მცირეწლოვანი ბავშვი მყავს. სოფელში ბაღი რა თქმა უნდა არ არის, შესაბამისად, ქალაქში დამყავს. მე ვუძლებ ამხელა დატვირთვას, მაგრამ წარმოიდგინეთ ოთხი წლის ბავშვისათვის როგორია ამხელა მანძილის გავლა. განსაკუთრებით, ცუდ ამინდებში’.

უტრანსპორტოპა მხოლოდ გვირჯიშვილს არ აწუხებს. სოფელში არასრული საშუალო სკოლაა, ამიტომ ბავშვების დიდი ნაწილი ქალაქის სკოლებში სწავლობს.

’ამხელა სოფელია, ტრანსპორტი როგორ არ უნდა დადიოდეს?! გაუსაძლისია ფეხით სიარული. აბიტურიენტი ვარ და რეპეტიტორთან ვემზადები. სახლში არ მივდივარ, ქალაქში ვრჩები. ამხელა მანძილს ყოველ დღე ფეხით ნამდვილად ვერ ვივლი’, - ამბობს ეკა იაძე.
უტრანსპორტობას მაწანწალა ძაღლების პრობლემაც ემატება.

’გზაზე იმდენი უპატრონო ძაღლი დადის, გვეშინია. ხშირად საღამოს მიწევს სახლში დაბრუნება, რამდენჯერმე გამომეკიდნენ კიდეც და იქვე არსებულ შენობას შევაფარე თავი’, - ამბობს სოფო ნებაძე.

რამდენიმე თვის წინ სოფლის მოსახლეობის ნაწილმა ტრანსპორტის დანიშვნის მოთხოვნით ხელმოწერები შეაგროვა და თემის რწმუნებულს მანანა მოსიძეს გადასცა. ამის შემდეგ, ტრანსპორტი მართლაც დაინიშნა, თუმცა, მხოლოდ რამდენიმე დღით. მოსიძის თქმით, ტრანსპორტით მოსახლეობის მცირე ნაწილი სარგებლობდა და მძღოლი საწვავის თანხასაც ვერ იღებდა.

’ხელმოწერებით მოვიდა ხალხი. მოსახლეობის 15% აწერდა ხელს. ტრანსპორტი დავნიშნეთ, მაგრამ ხალხი მაინც ფეხით მიდიოდა ქალაქში’, - ამბობს მოსიძე.

ღრელში მცხოვრებლები ამბობენ, რომ იმ პერიოდში, როდესაც ტრანსპორტი დადიოდა, წვიმიანი დღეები დაემთხვა და გზა გაფუჭდა. მძღოლმა სიარული სწორედ ცუდი გზის გამო შეწყვიტა.

მოსახლეობის ნაწილი იმასაც ამბობს, რომ ტრანსპორტის დანიშვნის შესახებ არაფერი იცოდნენ. ვიდრე სოფელში ამბავი გავრცელდა, სამარშრუტო ტაქსმა სიარულიც შეწყვიტა.

’როდესაც გავიგე, რომ ტრანსპორტი დაინიშნა, ძალიან გამიხარდა. გაჩერებაზე თითქმის ერთი საათი ველოდე, მაგრამ არ მოვიდა. გრაფიკიც გაუგებარი იყო’, - ამბობს ნათია მურვანიძე.

თამარ იაძეც მათ შორისა, რომელმაც არაფერი იცოდა ტრანსპორტის დანიშვნისა და მოხსნის შესახებ: ’არც კი ვიცოდი თუ დადიოდა. სიმართლე რომ გითხრათ, ჩემთვის სულერთია დაინიშნება თუ არა. მაინც ფეხით დავდივარ. თუ ივლის, ცუდ ამინდებში ვისარგებლებ’.
ადგილობრივების ნაწილი ამბობს, რომ მგზავრობის ღირებულება 40 თეთრიც ძვირი იყო. მათი მოთხოვნა ტრანსპორტის კვლავ დანიშვნაა, ოღონდ, ნაკლები გადასახადით.



[ნინო ბერიძე, ახალციხე]