‘თოჯინებზე შეყვარებული ქალი’ - როგორ იხსენებენ რუსუდან სისაურს თეატრში [ვიდეო]

„რუსიკო რასაც არ გაპატიებდა, თეატრის არსიყვარული, არაპროფესიონალიზმი და სპექტაკლის მიმართ ცუდი დამოკიდებულება იყო“, - ახალციხის თოჯინების თეატრის დირექტორზე წარსულში საუბარი უჭირთ. რუსუდან სისაური, როგორ თეტარის ხელმძღვანელი და მსახიობი მათთან ერთად უკვე ვეღარ იქნება. იგი 28 ოქტომბერს, 78 წლის ასაკში გარდაიცვალა.

„ისეთი ადამიანი იყო, რომ წასრულ დროში მისი ხსენება ვერც წარმომიდგენია. მე რასაც ვხედავდი, ორად-ორი ფიქრი ჰქონდა: როგორ გაემართა ადამიანისთვის ხელი და როგორ მიეხედა თეატრისთვის. უაზროდ შეყვარებული ქალი იყო თოჯინების თეატრზე. ეს არ არის დასი, ეს არის ერთი დიდი ოჯახი და ეს აბსოლუტურად რუსიკო სისაურის დამსახურებაა. მისგან ყოველთვის დადებითი აურა მოდიოდა“, - ამბობს მსახიობი ლექსო ჩემია.

სისაურმა თოჯინებით „თამაში“ 1981 წლის ნოემბერში დაიწყო. ახალციხეში ჯერ დააარსა, შემდეგ კი ათეული წელი ხელმძღვანელობდა თეატრს. ერთ-ერთი ინტერვიუს დროს, „სამხრეთის კარიბჭესთან“ გაამხილა, რომ ყველაზე მეტად ციყვის როლს ირგებდა: „რაღაცნაირად ხასიათით ვგავარ, შინაგანი აქვს ეგრეთი. ძალიან საყვარელია, სხვის მაგივრად ტირის, ოღონდ იმან არ იტიროს. ყველაფერს აძლევს, ოღონდ იმას ჰქონდეს და ყველას ყველაფერში ეხმარება“.

ზღაპრის გმირი ციყვივით „ყველას ყველაფერში“ რომ ეხმარებოდა, ამას თანამშრომლებიც ადასტურებენ. თეატრის ადმინისტრატორი მარინე სუდაძე ამბობს, რომ სისაურს ბავშვობიდან იცნობდა, ერთად კი 13 წელი იმუშავეს: „რაც ჩემი თავი მახსოვს, რუსუდანიც იმ დღიდან მახსოვს. უთბილესი ადამიანი და ყველას მეგობარი იყო. ყოველთვის შეეძლო მოესმინა, პრობლემაც და სიახარულიც. შენთან ერთად უხაროდა და სწყინდა. ასაკობრივი ბარიერი არასდროს ჰქონდა. როცა რამე პრობლემა იყო, დაგიჯდებოდა, მოგისმენდა, გაგარკვევდა, დახმარება თუ გჭირდებოდა ყველანაირად დაგეხმარებოდა. შენთან ერთად შრომობდა და წვალობდა. ბოლო დროს, როცა შეუძლოდ იყო, მაინც ჩართული იყო და მივდიოდით რომ გვეთქვა მისთვის, რაც თეატრში ხდებოდა“.

თოჯინების თეატრის დირექტორი მრავალშვილიან ოჯახში გაიზარდა. იხსენებდა, რომ ბავშვობაში თოჯინები არ ჰქონდა: „ომის დროს ვარ დაბადებული, მამა ომში დამეკარგა. სათამაშოები არ მქონდა. სათამაშო კი არა ტანსაცმელსაც მასწავლებელი მყიდულობდა, წიგნსაც, რვეულსაც. იმიტომ, რომ დედა იყო მარტო და შვიდი შვილი ვყავდით“, - იხსენებდა სისაური რედაქციასთან.

ბავშობის დანაკლისი მთელი ცხოვრების განმავლობაში შექმნილი როლებითა და მეგობარი თოჯინებით შეივსო. მთელი ცხოვრებაც მათ მიუძღვნა.

„თოჯინები ძალიან უყვარდა და თვითონაც მსახიობი იყო. საყვარელი თოჯინები ოთახშიც ჰყავდა. თოჯინებით სუნთქავდა, იძინებდა და იღვიძებდა, ასე მგონია. არაჩვეულებრივი ხელმძღვანელი იყო. ყველა თვისება დადებითი ჰქონდა. ალბათ, ასეთი ხელმაძღვანელი შემდეგში აღარ ეყოლება თეატრს. მისგან არასდროს მოდიოდა სიტყვები ხელმძღვანელის პოზიციიდან“, - იხსენებს თეატრის ბუღალტერ-სპეციალისტი მარიამ ლომსაძე.

სისაურს ოჯახი არ შეუქმნია, თუმცა სახლში მარტო ყოფნა არ უწევდა. თეატრში ჩამოსულ სტუმრებს მისი საკუთარი სახლის ოთახებით სარგებლობა შეეძლოთ, მეგობრები კი მის მყუდრო სამზარეულოს ხუმრობით „კაფე სიხარულს“ ეძახდნენ.

„ძალიან ბევრი რამე დაგვაკლდება და პირველ რიგში მისი სითბო და უბრალოება. ასევე სიყვარული იმ თეატრის, რომელიც თავად, თავისი ხელით შექმნა. მე თითქმის ახალი თანამშრომელი ვარ, მასთან ერთად ხუთი წელი ვმუშაობდი და ასეთი ხელმძღვანელი არ შემხვედრია. ის იყო მაგალითის მომცემი ზოგადად ცხოვრებაშიც და ურთიერთობაშიც“, - ამბობს ადმინისტაციის თანამშრომელი თეა გოგოლაძე.

რუსუდან სისაური 78 წლის ასაკში, ოსტეოპოროზით გარდაიცვალა.



[თაკო ფეიქრიშვილი, ახალციხე]