მეეზოვის ცოცხი მკერავის მაკრატლის ნაცვლად

სამსახურს მაშინ იწყებს, ვიდრე გათენდება, როცა ახალციხის მცხოვრებლებს ჯერ კიდევ სძინავთ. ქალაქი რომ იღვიძებს, მისი მთავარი ქუჩა უკვე დასუფთავებულია.

74 წლის ელენე გორშკოვი ახალციხის ცენტრალურ, რუსთაველის ქუჩას, ცხრა წელია, ყოველ დილით, გულმოდგინედ ასუფთავებს.

ამბობს, რომ ყოველთვის უნდოდა მკერავი გამხდარიყო. სხვების სილამაზესა და ჩაცმულობაზე ზრუნვის ნაცვლად, ბედმა ქალაქის სისუფთავესა და სილამაზეზე ზრუნვა არგუნა.

"ცხოვრებაში ბევრ რამეზე არ მიოცნებია. მხოლოდ მინდოდა კარგი მკერავი გამოვსულიყავი, მაგრამ გათხოვებამ ხელი შემიშალა. სამწუხაროდ, ოხაჯის გამო სწავლა ვეღარ გავაგრძელე. რომ გამეგრძელებინა, ახლა შეიძლება სხვაგან, სხვა ამპულაში ვყოფილიყავი”, - გვეუბნება და მეეზოვის ცოცხზე დაყრდნობილი თავის ცხოვრებაზე გვიამბობს.

ელენე გორშკოვი 1939 წლის 12 ოქტომბერს, ახალციხის მუნიციპალიტეტის სოფელ კლდეში დაიბადა. მძიმე ბავშვობა ჰქონდა, მშობლები მალე გაშორდნენ, შემდეგ დედა გარდაიცვალა, მამამ კი ცოლი მოიყვანა. ელენე და მისი და-ძმა გასაზრდელად ახლობელმა წაიყვანა.

”ჩემი გამზრდელი ოჯახის ახლობელი იყო, ბიძად მეკუთნოდა. ახლციხეში მუშაობდა და თან ჩვენ გვზრდიდა. სკოლაც სოფელში დავამთავრე”, - სიტყვაძუნწობს ბავშვობის გახსენებაზე.

ამბობს, რომ მძიმე სოციალური მდგომარეობის გამო მისი თაობის ხალხს არასახარბიელო ბავშვობა ჰქონდა. შედეგად, თავის თავში ჩაკეტილები და შეზღუდულები იზრდებოდნენ.

”იმ დროს გაჭირვება იყო, მაშინ ბავშვებს ბევრი რამ გვაკლდა და არც თავისუფლება გვქონდა. ახლა სული სხვა დროა, ახლანდელი ახალგაზრდები უფრო თავისუფლები და გახსნილები არიან”, - გვეუბნება იგი.

ლაღი და თავისუფალი არც ახალგაზრდობა ჰქონია: ”მთელი ახალგაზრდობა შრომაში გავატარე და შვილების გაზრდას დავუთმე. 16 წელი ვეტერინარიაში ვმუშაობდი, შემდეგ კი სკოლა-ინტერნატში”.

სიტყვაუხვი რესპონდენტი არც მაშინაა, როცა ოჯახის შექმნის ისტორიის მოყოლას ვთხოვთ. ამბობს, რომ ადრეულ ასაკში, გარიგებით გაათხოვეს. გათხოვებამ კი ოცნების ასრულებაში შეუშალა ხელი.

გული ბევრ რამეზე სწყდება, ამბობს, რომ დრო რომ უკან დაბრუნდეს, სწავლას არ მიატოვებდა: ”ერთადერთი რაზეც გული ძალიან მწყდება ისაა, რომ სწავლა მინდოდა და ვერ ვისწავლე. დრო რომ დაბრუნდებოდეს, აუცილებლად სწავლას გავაგრძელებდი”.

ბევრ რამეზე არ ოცნებობს. ამბობს, რომ ცხოვრებისგან ელემენტარულს ითხოვს:”მე მხოლოდ ის მინდა, რომ სახლი კარგ მდგომარეობაში მქონდეს, ჯანმრთელი ვიყო, შვილები, შვილიშვილები და შვილთაშვილები მყავდეს კარგად და ელემენტარული რაღაცეების ყიდვა შემეძლოს”.

ელენე გორშკოვი ქალიშვილისა და სიძის ოჯახში ცხოვრობს. იმავე ქუჩაზე, რომელსაც ყოველ დღე, სისხამ დილით, ასე გულმოდგინედ ასუფთავებს.

74 წლის ელენეს ორი შვილი, ოთხი შვილიშვილი და ორი შვილთაშვილი ჰყავს.

”ბედნიერი ბებია ვარ, ამდენი შვილიშვილები და შვილთაშვილები რომ მყავს”, - ამბობს იგი და ამატებს, რომ ახლა მხოლოდ ერთ რამეზე ოცნებობს, მისი მონაგარი მშვიდობიან და თავისუფალ გარემოში ცხოვრობდეს.

[ნუკა სტეფნაძე, ახალციხე]