ადამიანები ნიჯგორიდან [Photo]

მთავარი → ფოტოამბავი 08.11.2012

ასპინძის მუნიციპალიტეტის სოფელ ნიჯგორში, სოფლის მთელ სიგრძეზე, გზაზე გადმოდგმულ სავაჭრო დახლებს შეხვდებით - ტყლაპით, ჩურჩხელებით, ბაქმაზიანი (თუთისგან დამზადებული ტკბილი წვენი) ქილებით და სხვადასხვა ხილის ჩირით დატვირთულს. დახლის მიღმა მდგომ ყველა ადამიანს თავისი ისტორია აქვს.

დარეჯან დევნოსაძე, 53 წლის, - ნიჯგორში წელიწადში რამდენიმე თვით ჩამოდის. ორ შვილთან ერთად ძირითადად თბილისშია. ადრე რაი-აღმასკომში მუშაობდა, ახლა არსად არ მუშაობს. ამბობს, რომ უკან დაბრუნება რომ შეეძლოს, ყველაფერს გააკეთებდა, სამსახური რომ ჰქონოდა.

ელიკო იველაშვილი, 75 წლის, - ახალქალაქის მუნიციპალიტეტის სოფელ პრტენიდან საროში გათხოვდა. 3 ვაჟიშვილისგან 7 შვილიშვილი ჰყავს. ორი წელია, რაც საცხოვრებლად ნიჯგორში ჩამოვიდა. შვილები თბილისში ცხოვრობენ, ბებიასთან მხოლოდ მეცრეკლასელი შვილიშვილი ელენეა. ”მე შვილები დავუზარდე ჩემს რძალს და ის სკოლაში მუშაობდა. უნდა მუშაობდნენ ქალები, აბა რა!”-ამბობს და აქვე გვეუბნება, რომ ”ახლანდელი ახალგაზრდების ცხოვრება არ მოსწონს: ”წინათ ამდენი ჩაცმა არ იყო. ახლა მეტი ჩაცმა უნდათ”.

გალინა ლომსაძე, 75 წლის, - წარმოშობით ჩუნჩხიდანაა, თუმცა, ხერთვისში გაიზარდა. 26 წლის იყო რომ გათხოვდა და 32 წელიწადი ქალაქ რუსთავში იცხოვრა. ამბობს, რომ განვლილი ცხოვრებიტ კმაყოფილია. ”კაი დრო გავატარე, ვისწავლე, საექთნო დავამთავრე, მერე ვიმუშავე: ჯერ ტოლოშის საავადმყოფოში, მერე ასპინძის საავადმყოფოში. მერე გავთხოვდი რუსთავში, ქალაქის საავადმყოფოში ვმუშაობდი, მთავარი ექთანი ვიყავი, მაგრამ ბავშვებს ვერ შევუწყე ხელი და პოლიკლინიკაში გადავედი სამუშაოდ, მცოცავი გრაფიკით”. ნიჯგორში 90-იან წლებში დაბრუნდა. იმ პერიოდში ქალაქში ცხოვრება გასჭირდა და ოჯახმა სოფელს მოაშურა. ”თან რძალი მოვიყვანე და რძალს ორი დედამთილი რომ დახვდება, ხომ წარმოგიდგენიათ. კარგი რძალი კი შემხვდა, პრობლემა არ ჰქონდა, მაგრამ ასე ვამჯობინეთ”.

გულო დიასამიძე, 52 წლის, - ნიჯგორში 1981 წელს, სოფელ ნაქალაქევიდან გამოთხოვდა. ამბობს, რომ ოჯახის შემოსავალი მხოლოდ მეუღლის პენსიაა: ”რაც გამოვთხოვდი, იმ წლიდან მოყოლებული ასე ვყიდი პროდუქტებს. ხან 1 ლარს ვირებ დღეში, ხან 5-ს, ხან მეტსაც. გამვლელ-გამოვლელი ყიდულობს”.

ჟენია ასპანიძე, 77 წლის, - 20 წლის იყო ახალციხის მუნიციპალიტეტის სოფელ მუსხიდან ნიჯგორში რომ გათხოვდა. 4 შვილი, 8 შვილიშვილი და 6 შვლთაშვილი ჰყავს. ორი წელიწადია სახლის წინ დადგმულ მაგიდაზე საკუთარი ხელით დამზადებულ სოფლის პროდუქტებს ყიდის. 17 წელიწადი ვარძიაში დამლაგებლად იმუშავა, ტურბაზის დაშლის შემდეგ მხოლოდ დიასახლისობას სჯერდება. ამბობს, რომ ბოლო სამი დღეა ერთი ჩურჩხელაც არ გაუყიდია.

ნადია ასპანიძე, 82 წლის, - ნიჯგორში მეზობელი სოფლიდან, საროდან გამოთხოვდა. 6 შვილი და 15 შვილიშვილი ჰყავს. მეოთხე კლასის შემდეგ არსად უსწავლია. ამბობს, რომ ადრე კოლმეურნეობასა და ფერმაში მუშაობდა. ფიქრობს, რომ ახლა ქალები პრეტენზიულები გახდნენ: ”ჩვენ დროს ვიყავით მიწურ სახლში, ახლა არიან კრიშიან სახლში; ჩვენ წივას ვწვავდით, ახლანდელები არ კადრულობენ, ტყიდან მოტანილი შეშის დაწვაც არ მოსწონთ”.

ზოია ლონდარიძე, 59 წლის,- ნიჯგორში დაიბადა და გაიზარდა. ერთი შვილი და ორი შვილიშვილი ჰყავს, სიამაყით ამბობს, რომ მალე მესამე ეყოლებათ. თავად 16 წლის იყო რომ გათხოვდა, სიყვარულით. ამ გადასახედიდან ფიქრობს, რომ არასწორად მოიქცა. ოჯახი მისმა შვილმაც 16 წლის საკში შექმნა, თანაკლასელზე დაქორწინდა. ”იმ დროისთვის ბავშვური სიყვარული იყო ალბათ. მამა არ მყავდა, ობოლი ვიყავი და ვიჩქარე. ახლა ვფიქრობ, რომ შეცდომა იყო, 20-21 წლის მაინც უნდა იყოს გოგო რომ გათხოვდეს”, - ამბობს იგი.

ფერუზა ხვეჯიანი, 80 წლის, -ახალქალაქის მუნიციპალიტეტის სოფელ ერჯადან ასპინძაში, სოფელ ნიჯგორში გამოთხოვდა. 25 წლისას მეუღლე ავტოავარიაში დაეღუპა და ოთხი მცირეწლოვანი შვილი დარჩა, მათგან მეოთხე, ვაჟი, სულ რაღაც 40 დღის. მისი მოანაგარი ახლა 44 ადამიანია - შვილები, შვილიშვილები და შვილთაშვილები. ამბობს, რომ სიკვიდილის არ ეშინია, მამული ენანება, მამული, რომელსაც 80 წელი ემსახურა: ”ისეთი ქალი ვარ, არც ხელი მიჩერდება, არც ფეხი. დასაწოლი ვარ და ვერ ვწვები!”

[ნინო ნარიმანიშვილი, ასპინძა]