მატარებლის მოლოდინში [ფოტო/ვიდეო]

62 წლის გიზო დევაძე, სოფელ წნისთან სალიანდაგო გზის დაცულ გადასასვლელს 16 წელია დარაჯობს. სამ დღეში ერთხელ, 12 საათი მორიგეობს. ზოგჯერ ღამით სამსახურში რჩება, რადგან კაბინა, რომელიც სალიანდაგო გადასასვლელთან დგას, არ უნდა დაიკეტოს.

სამსახურში 07:00 საათზე მიდის, ცვლას იბარებს, შემდეგ კი რელსების შემოწმებას იწყებს. სპეციალური ხელსაწყოებით ლიანდაგების სიმყარეს სინჯავს და ამაგრებს.

„დაახლოებით 50 მეტრზე უნდა დავათვალიერო და შევაკეთო ლიანდაგი, იმისათვის რომ მატარებელმა მყარად გაიაროს. დანარჩენს რკინიგზის სხვა თანამშრომლები ხედავენ“, - გვეუბნება გიზო.

რელსების შემოწმების შემდეგ, კაბინაში ბრუნდება და ტელეფონს დარაჯობს. მიუხედავად იმისა, რომ ამ გზაზე მატარებელი იშვიათად დადის, მაინც ყურადღებით უნდა იყოს. მოახლოებული მატარებლის შესახებ გიზოს უახლოესი სადგურიდან ატყობინებენ.

„განრიგის გარეშე დადის მატარებელი, როდის გამოჩნდება ან როდის დარეკავენ კაცმა არ იცის. ხან დღეში ორჯერ მოდის, ხან სამი დღე არ გამოჩნდება. აქ ძირითადად სატვირთო მატარებლები არიან, ხან ნავთობი გადააქვთ, ხან ტრანსპორტი, ხან ჯარის ტექნიკა“, - ამბობს გიზო.

გიზო გვეუბნება, რომ როცა მატარებელი არ ჩანს, თავისუფალ დროს წიგნებს კითხულობს, ხან რადიოს უსმენს, კაბინაში სხვა საინფორმაციო წყარო არ აქვს.

რკინიგზის მორიგეს პატარა ოთახი ტელეფონით, გადამცემით, ფანარით, წითელი და ყვითელი დროშებით არის აღჭურვილი. აქვეა სამედიცინო კარადაც, სადაც პირველადი დახმარების მედიკამენტები ინახება - „მუდმივად აქ ვართ მორიგეები და საჭიროა ეს კარადა, რაიცი რა ხდება. აქ ყველაფერს თავის დანიშნულება აქვს და საჭიროა. დროშებს იშვიათად მაგრამ ვიყენებთ ხოლმე, მაგალითად ყვითელს, ამით მოძრაობას ვარეგულირებ“.

პატარა ოთახში სტალინის ფოტოც აქვთ, ამბობს, რომ წლების წინ ეს ფოტო ყოფილმა თანამშრომელმა დაკიდა: „როგორც ჩანს უყვარდა სტალინი და ახლაც აქ არის, არ ვხსნით“.

გიზო დევაძე რკინიგზაში სამუშაოდ 2003 წელს მივიდა, ამბობს, რომ მაშინ ვალე-თბილისის მატარებელიც დადიოდა და შედარებით, მუშაობის აქტიური რეჟიმი ჰქონდა. 2010 წლიდან სამგზავრო მატარებელი გაუქმდა და ახლა ეს ლიანდაგები, მხოლოდ სატვირთო მატარებლის გზად იქცა.

გიზო ბუღალტერია, გარკვეული პერიოდი თავისი პროფესიითაც იმუშავა, თუმცა ამ საქმეში თავის თავი ვეღარ დაინახა და გადაწყვიტა რკინიგზაში ეცადა ბედი - „მე თვითონ წნისიდან ვარ, სახლი აქვე მაქვს და ვმუშაობ. ძალიან შემიყვარდა ჩემი საქმე და აქ იმიტომ ვარ. ვფიქრობ რომ ამ გზითაც ვემსახურები საქართველოს“.





[ლუბა გიორგაძე, ზურა სულაბერიძე, ახალციხე]