ქალები მძიმე ჩანთებით [Photo/Video]

ეთერ ბერიძე და ანაიდ ვოსკანიანი სოფელ მინაძიდან ახალციხეში კვირაში ორჯერ ჩამოდიან და რძეს, ყველსა და კვერცხს ჩანთებითა და პარკებით მყიდველებთან ეზიდებიან.

ანაიდს, სამი შვილიშვილის ბებიას, სამსახური არასდროს ჰქონია. დილაობით, ქალაქში წამოსვლამდე სახლის საქმეს ასწრებს, საქონელსა და ქათმებსაც უვლის, შემდეგ ჩანთებს ავსებს და სოფლის გაჩერებაზე ეთერს ელოდება.



ეთერს ცალ ხელში ფეხსაცმელი უჭირავს, მეორეში პროდუქტების ჩანთა. გაჩერებასთან მისვლისთანავე ტალახიან კალოშს იხდის და საგანგებოდ ქალაქისთვის წამოღებულ ფეხსაცმელს იცვამს.

დაახლოებით 10 წუთში, მინაძე-ახალციხის სამარშრუტო ტაქსს ისინი ახალციხეში, რუსთაველის ქუჩაზე მიჰყავს. კორპუსის აივნებზე გადმომდგარმა დიასახლისებმა ამ დროს უკვე იციან, რომ სოფლის ახალი პროდუქტი მათ ეზოშია.

მუდმივი მომხმარებელი ჰყავთ და ამ ერთგულებას ძალიან აფასებენ. სჯერათ, რომ თუკი მათი პროდუქტი მუდამ ახალი იქნება, მყიდველიც მეტი ეყოლებათ.




„25 წელია, რძეს, ყველსა და კვერცხს ვყიდი, ეს ყველაფერი, ასე, 10 კლიენტისთვის ჩამომაქვს. მათი ძალიან კმაყოფილი ვარ, ერთხელ რომ გასინჯეს და მოეწონათ იმის მერე მათთვის ვმუშაობ. ამით ვირჩენ თავს“, – ეთერსა და მის მეუღლეს ჯერ პენსია არ აქვთ. მათი ძირითადი შემოსავალი ეთერის საქმე და პატარა მიწის ნაკვეთია, რომელზეც თავისთვის სამყოფი ბოსტნეული მოჰყავთ.



დამღლელი დღის ბოლოს, იგივე სამარშრუტო ტაქსს ქალები უკან მინაძეში მიჰყავს. ჩანთები უკვე ცარიელი და მსუბუქია. შინ დაბრუნების შემდეგ შეუძლიათ, თავს ცოტა დასვენების და ჭიქა ყავასთან ერთად, საკუთარ პრობლემებზე საუბრის უფლებაც მისცენ.



ნარინე და მარიამ პოზოიანები ბაზარში სავაჭროდ ნარინეს მეუღლეს მანქანით სოფელი წყრუთიდან ჩამოჰყავს. ნარინე და მარიამი რძლები არიან, ამიტომ რძე, ყველი, მწვანილი და კარტოფილი გასაყიდად ყოველთვის ერთად მოაქვთ. დილაობით ახალციხეში, ბაზრის შესასვლელში სოფლებიდან პროდუქტების გასაყიდად ჩამოსულებს ერთი რიგი უკავიათ. მათ შორის იკავებენ ადგილს ნარინე და მარიამიც, წინ სოფლის ნობათს აწყობენ და მყდიველს ელოდებიან. რძლები ბაზრის შესასვლელში იქამდე დგანან, ვიდრე ყველაფერს არ გაყიდიან. მათგან პროდუქტს როგორც მუდმივი კლიენტები, ასევე, გადამყიდველებიც ყიდულობენ და მერე უფრო ძვირად ყიდიან.

ნარინე პოზოიანი მეუღლესთან, ორ შვილთან, დედამთილთან და მამამთილთან ერთად ცხოვრობს. ამბობს, რომ განსაკუთრებით სათბურის მოვლა უყვარს: „სათბურიც გვაქვს და ოთხი ძროხავ გვყავს. დილაობით სულ რვა საათზე ვდგები, ჯერ ძროხებს ვუვლი და მერე სახლში საჭმელს ვაკეთებ“.




ნარიანე 17 წლის გათხოვდა, ამბობს, რომ ამის გამო ბავშვობის ოცნება, მედდა გამხდარიყო ვერ აისრულა: „ისევ მინდა, რომ მედდა ვიყო, მაგრამ არ მცალია. რაღაცნაირად ცუდად ვხდები–ხოლმე, როცა ავადმყოფ ადამიანს ვუყურებ. ამ დროს განსაკუთრებით მინდა, რომ რამე ვუშველო. ჩემით ერთადერთი ნემსის გაკეთება ვისწავლე“.

16 წლის გათხოვდა მარიამ პოზოიანიც. ერთი შვილის დედა ახლა 21 წლისაა. დილა მისთვის ათ საათზე იწყება. ამბობს რომ მთელ დღეს, ძირითადად, სახლში სამი წლის ბიჭთან ერთად ატარებს და დედამთილს საოჯახო საქმეებში ეხმარება. მისი ოცნება სოფელში საკუთარი სალონის ქონაა: „ძალიან მინდა, რომ სოფელში სალონი გავხსნა, ვისწავლო კოსმეტოლოგია, თმის შეჭრა და ვიმუშაო“.



ნარინეს და მარიამს თავისუფალ დროს მაღაზიებში საყიდლებზე სიარული უყვართ: „თავისუფალი დრო მაქსიმუმ ორი საათი თუ გვექნება მაგრამ უჰ, რომ იცოდეთ როგორ გვიყვარს საყიდლებზე სიარული. როცა შესაძლებლობა გვაქვს, ერთად მივდივართ და ვყიდულობთ ტანსაცმელს. კლასიკური ტანსაცმელი ყველაზე მეტად გვიყვარს“.

ქალთა საერთაშორისო დღეს, რვა მარტს, არც ნარინე და მარიამ პოზოიანები და არც ეთერ ბერიძე და ანაიდ ვოსკანიანი აღნიშნავს. ამბობენ, რომ „რვა მარტი მათთვის ერთი ჩვეულებრივი დღეა და მხოლოდ ის გაახარებთ, თუ სოფლისან ჩამოტანილ პროდუქს დრულად გაყიდიან და სახლში უფრო სწრაფად დაბრუნებას შეძლებენ“.



[მარიამ ბარძიმაძე, ნანა ინასარიძე – ახალციხე]